________________
[૧૪]
ત્રિભુવનપ્રકાશ મહાવીરદેવ ભદ્રા ગયાં. મગધરાજને શરમિંદા કરતાં ગયાં. વિચાર કરતા મૂકતાં ગયાં.
રાજા શ્રેણિકના અંતરમાં આનંદ સમાતું નથી, પણ મગજમાં વિચારે માતા નથી. રાજસભા સમેટી લીધી. એનું ચિત્ત વિચારે ચડી ગયું હતું. એક મહાસુખી આત્મા આ રીતે ભેગેને ફેકી દે એ વાતનું એને ખૂબ જ આશ્વર્ય થયું હતું. કેમકે એ પિતાની ભેગભૂખી જતથી જરાય અજાણ ન હતું. બેય ભગવાન મહાવીરદેવના ભક્ત હતા. છતાં એક અનાસક્તિની પરાકાષ્ટાને પામવા સજજ થયું હતું, બીજે આસક્તિને બૂરી માનવા છતાં જ્યાં ને ત્યાં વારંવાર આસક્ત થઈ જતું હતું.
પણ આસક્તિના દાસ બની જવા છતાં એને મગધેશ્વર કદી સારી માનતા નહિ. સારું છે તે જ કે જેને ભગવંતે ઉપાદેય કહ્યું હોય. વિરતિના જ તે પ્રેમી હતા. અવિરતિ તે એની અણમાનીતી રાણી હતી. એટલે જ વિરતિના રંગે રંગાતા શાલિભદ્રને મહિમા કરવાને મગધેશ્વરને ઉમળકે જાગ્યો હતે. અવિરતિના ઘરમાં રહીને ય જે વિરતિ ન પામી શકવા બદલ રેત, કકળતે રહે તે જ વિરતિનાં ગીત ગવડાવી શકે! અને વિરતિના રસિયાને નવડાવી ય શકે !
બીજે દિવસે સવારે મધેશ્વરે જાતે જઈને વિરાગી શાલિભદ્રને ખૂબ પ્રેમથી નવડાવ્યા. જાતે જ એમની પીઠી ચળી! પિતાના એક અદના કહી શકાય તેવા પ્રજાજનની પીઠી મગધને નાથ એળે એમાં જ મગધપતિના સમ્યગ્દર્શનના સ્વચ્છ દર્શન નથી થતાં !
પીઠી ચોળવાને લહાવે લૂંટતા મગધેશ્વર બેલ્યા, “પ્રિય શાલિભદ્ર! ખરેખર તું મહાન છે. તને મારા ખૂબ ખૂબ ધન્યવાદ! ઓ કૃતપુણ્ય ! તું જ ખરે ઐશ્વર્યાને ભેગી કહેવાય. અમે તે પામર છીએ! તું તરી ગયો. શાલિ! અમને ય તારજે કેક દી. હ!” હર્ષનાં આંસુ સાથે ગદ્ગદ્ થઈ જતા મગધના નાથ બેલ્યા.
સ્નાનવિધિ પૂર્ણ થઈ. મગધેશ્વરે જાતે શાલિભદ્રનું ડિલ
