________________
[૧૨]
ત્રિભુવનપ્રકાશ મહાવીરદેવ છે!” કહે છે કે આ “સ્વામી શબ્દ શાલિભદ્રને ચમકાવી મૂક્યા !
એને આત્મા એકદમ અકળાઈ ગયે! મારે માથે ય સ્વામી! હું કઈને સેવક! મારે માથે તે મારા નાથ દેવાધિદેવ ભગવાન મહાવીરદેવ જ હોય! મારે ન ખપે, તે સંસારનાં દૈવી સુખે! જે કેઈના સેવક બનીને ભેગવવાનાં હોય તે !” બસ, આટલી વાતમાં શાલિભદ્રને વિરાગ થઈ ગયે.
મગધના પ્રજાજનેમાં જે કોઈ વાત સાંભળે તેના મગજમાં ઝટ બેસતી નહિ. “આટલામાં આટલું શી રીતે બને ? આપણને તે પત્ની લાત મારે તે ય આપણે ખસતા નથી; ઊલટા એના પગ ચાટીએ છીએ અને આને “સ્વામી શબ્દથી વિરાગ ! અસંભવ-અસંભવ.”
અય અને સંજ્ય પણ મગધના પ્રજાજનેની આ વાત સાંભળી ચૂક્યા હતા. સહુની જેમ એમને ય ભારે અચરજ થયું હતું.
એવામાં માતા ભદ્રા ચાર અશ્વોની ગાડીમાં બેસીને મગધરાજના રાજમહેલના માર્ગે જઈ રહેલા સહુના જોવામાં આવ્યાં. માતા ભદ્રાને કણ ન ઓળખે?
પ્રત્યેક પ્રજાજન એમને નમસ્કાર કરતો ગયો. ધન્ય માતા! તું રત્નકુક્ષી બની !” સહુનાં અંતર બેલી ઊઠતાં.
સંજયે અજયને કહ્યું, “વત્સ ! જરા પગ ઉપાડ. મગધપતિનાં દર્શને માતા ભદ્રા જઈ રહ્યાં છે. ચાલ, આપણે પણ ત્યાં પહોંચીએ. વિરાગી પુત્રની માતા પિતાના બેટા માટે જરૂર છે શબ્દ કહેશે, અને મગધરાજને પિતાને અભિપ્રાય પણ જાણવા મળશે. ભગવાન મહાવીરદેવના આ બે ય અનન્ય ભક્તો છે. એમના ઉદ્દગારો સાચે જ મહામંગળકારી હોય. આપણે જરૂર સાંભળવા જવું જોઈએ.”
ગુરુ-શિષ્ય પગ ઉપાડ્યા. રોજ પ્રાતઃકાળે રાજમહેલના પ્રાંગણમાં આવીને મગધરાજ બેસતા. એ સમયમાં કેઈ પણ પ્રજાજન એમને સીધો સંપર્ક સાધી શકતે. પ્રજાનાં સુખદુઃખની
