________________
સાવધાન સદાલપુત્ર
[૧૩] ગોશાલકના સામે ય ન જોયું ! એની આ વર્તણુક ગે શાલકના અંગ અંગમાં આગ લગાડી ગઈ!
ફરી કોધથી ધમધમી ઊઠતાં તે બેલ્યા: “એ અધમ પુરુષ! સામે જોવાની ય તારા ભગવાને તને બાધા આપી છે? સૌજન્યથી પણ ગયો !”
સદ્દાલકને લાગ્યું કે આ વાતને ખુલાસે તે કરે જ રહ્યો. રખે ! મારા પરમતારક માટે કેઈ ગેરસમજ ફેલાઈ જાય.
દષ્ટિને નીચી રાખીને જ સદાલકે કહ્યું, “મારા ભગવાન તે ભગવાન જ છે. કેધ અને કલેશ તે તમને જ મુબારક હે! એમના તો કેઈ આત્મપ્રદેશમાં રાગરેષનું નામ પણ નથી રહ્યું. માટેતે મેં નકલને ત્યાગ કરી અસલને સ્વીકાર કર્યો છે. નકલીની નકલ કયાં સુધી છુપાયેલી રહે! તમારી સાથે હું વાદ કરવા માગતું નથીકેમકે મને સત્ય પ્રાપ્ત થયું છે. હવે સત્યઅસત્યને નિર્ણય કરવાની જરૂર જ નથી. વળી મારે એકેકે શબ્દ તમારા અંતરની આગ વધુ ને વધુ ભભુકાવે. મારા પરમાત્માએ આવા ક્રોધને સર્વદા ત્યાજય કહ્યો છે, એટલે કેઈન પણ અંતરને સળગાવવામાં હું નિમિત્ત બનવા માગતું નથી.
બીજું તમે કહે છે કે, “સામું કેમ લેતો નથી? તેને ઉત્તર એ છે કે મને ભય છે કે મારે તાજે ન શ્રદ્ધાને રંગ તમારા દર્શનથી કદાચ ઝાંખે પડી જાય. ભૂતકાળને ભક્ત તમારી શરમમાં પડી જાય તે સત્ય પણ છોડી દેવાની એને કદાચ ફરજ પડે એવી રિથતિમાં એ મુકાઈ જાય. મને એ વાત પરવડે તેમ નથી. મારી તમને વિનંતી છે કે તમે ક્ષમા ધારણ કરે. પંથ વધારવાના કાવાદાવામાં ન પડે. પંથ જગતમાં એક જ છે; સત્યને. જ્યાં સત્ય છે ત્યાં સહુ કેઈ સત્યને ચાહક જઈ શકે. સત્ય ભગવાન મહાવીરદેવ પાસે જ છે. બધું જોયું છે. અંતે મને જે સત્ય સમજાયું તે મેં સ્વીકાર્યું છે. ભગવાન મહાવીર દેવને મેં શિરસાવંધ કર્યા હોય તે તે સત્યની અખંડ પ્રતિમા હેવાના કારણે
