________________
૫૦
કરવા લાગ્યા તે અવસરે સેમા અને જયંતિકા નામે ઉત્પલ નિમિરીયાની બે બહેને, કે જેઓ પાર્શ્વનાથ પ્રભુની ઉત્તમ સાધ્વીએ. થઈ હતી, તેઓ તે ગામમાં આવેલી હતી. તેમણે લેક પાસેથી સાંભળ્યું હતું કે અમુક સ્વરૂપવાળા કેઈ બે પુરૂષને આરક્ષક લેકે કુવામાં નાખી ઊંચા નીચા કરી પીડા આપે છે. તે સાંભળી તેઓએ વિચાર્યું કે, કદાચ તે ચરમ તીર્થકર મહાવીરસ્વામી હેય. તેઓ તત્કાળ ત્યાં આવી અને ત્યાં પ્રભુને તેવી સ્થિતિમાં જોયા એટલે આરક્ષકેને કહ્યું. “અરે મૂર્ખા! તમે શું કરવાને ઈચ્છો છો ? આ સિદ્ધાર્થ રાજાના પુત્ર મહાવીર પ્રભુ છે એમ શું તમે નથી જાણતા ?” સાથ્વીના આવાં વચન સાંભળી, તેઓએ ભય પામી પ્રભુને મુક્ત કર્યા અને અપરાધની વારંવાર માફી માગવા લાગ્યા. બંને સાધ્વીઓ પણ પ્રભુને ભક્તિપૂર્વક વંદન કરી સ્વસ્થાને ગઈ.
પ્રભુએ ચોરાથી પૃષ્ટ ચંપા તરફ વિહાર કર્યો અને એ ચાતુર્માસ ત્યાં ગાળ્યું. આ ચાતુર્માસમાં લગુડાસન, વીરાસનમાં સતત ધ્યાન ધરતાં પ્રભુએ ચાતુર્માસિક તપ કર્યો. છેલ્લે દિવસે પારણું કરી કૃતાંગલ સન્નિવેશ તરફ વિહાર કર્યો. પાખંડીઓના મંદિરમાં પ્રભુ અને ગોશાળે
કૃતાંગલ સન્નિવેશમાં સપત્નીક, સારંભી, પરિગ્રહધારી દરિદ્ર સ્થવર નામના પાખંડીઓ રહેતા હતા. તેમના ફળિયામાં શિખરબંધ શુશોભિત એક મંદિર હતું. પ્રભુને આ સ્થાન યોગ્ય લાગવાથી તેના એકાન્ત ભાગમાં પ્રભુ ધ્યાનસ્થ થયા અને ગશાલક શાંતિથી બેસી રહ્યો.
જે દિવસે પ્રભુએ અહીં કાઉસગધ્યાને સ્થિરતા કરી તે દિવસે પાખંડીઓને ધાર્મિક ઉત્સવ હેવાથી સંધ્યાકાળ થતાં જ સ્ત્રી તથા પુરૂષ એક થઈ વાજાવાજી સાથે ગીતગાન તેમજ નૃત્યમાં લીન બન્યા હતા. આ રીતે ઉત્સવમાં એક્તાન થવાથી તેઓ દેહભાન પણ ભૂલી ગયા હતા. વાઘોને જોરશોરથી અવાજ થઈ રહ્યો
