________________
૪૮
બીજે દિવસે પ્રભુએ પત્રકાળ નામના ગામ તરફ વિહાર કર્યો. પત્રકાળમાં પણ પ્રભુ પૂર્વની જેમ કે શુન્ય ગૃહમાં પ્રતિમા ધરીને રહ્યા. ગોશાળ ભય પામીને ઘરના એક ખૂણામાં બેસી રહ્યો. તે ગામના સ્વામીને પુત્ર સ્કંદ પણ દંતિલા નામની દાસીની સાથે રતિ કીડા કરવા ત્યાં આવ્યું તેણે પણ સિંહની જેમ પૂછયું. પણ કેઈએ ઉત્તર આપે નહિ. પછી તે ક્રીડા કરી નીકળે ત્યારે ગશાળે ઊંચે સ્વરે હસી પડશે. “અહીં પિશાચની જેમ ગુપ્ત રહી ને કેવું હશે છે? ” એમ બેલી સ્કન્દ તેને ઘણે માર્યો. ગોશાળે પ્રભુને કહ્યું કે “નાથ! શું સ્વામીને ધર્મ આ હેય ! મને નિર્દોષને મારે છે ત્યારે તમે મારું કેમ રક્ષણ રક્ષણ કરતા નથી?” સિદ્ધાર્થ બોલ્યો, “અરે મૂર્ખ ! તેતર પક્ષીની જેમ મુખદેષથી તું આમ અનેક વાર અનર્થ ભેગવે છે.”
પ્રભુએ અહીંથી કુમાર સન્નિવેશ તરફ વિહાર કર્યો અને રમણીય ચંપા અરણ્યના ઉધાનમાં આવી ધ્યાનસ્થ બન્યા લગભગ મધ્યાહ્ન થવા આવ્યું હતું. ભિક્ષાને સમય થઈ ગયે હતે આ સમયે ગોશાલકે પ્રભુને કહ્યું,
હે ભગવન્ત શિક્ષાને સમય થઈ ગયો છે. ” પ્રભુએ કહ્યું. મારે તે આજે ઉપવાસ છે. ” પ્રભુ ભિક્ષાર્થે જવાના ન હતા અટલે ગે શાળા એક ગામમાં ભિક્ષા લેવા ગયે. શ્રી પાશ્વનાથ પ્રભુના સંતાનીય શ્રી મુનિચંદ્ર સૂરિનું વૃત્તાન્ત
આ સમયે પાર્શ્વનાથ પ્રભુના સંતાનીય શિષ્ય મુનિ ચંદ્ર નામના આચાર્ય ઘણુ શિષ્યના પરિવાર સહિત તેજ ગામમાં કુંભારની વણાટશાળામાં રહેલા હતા ફરતે ફરતો ગોશાળક વણાટશાળામાં જઈ પહોંચ્યો. ત્યાં પાર્વાપત્ય મુનિના તેને દર્શન થયાં. ગશાલકે તેમને પૂછયું. “તમે કેણ છે?” પાપત્ય મુનિ બેલ્યા, “અમે શ્રમણ નિગ્રંથ છીએ.”
