________________
એક વખતે શેઠ મધ્યાન્હ સમયે દુકાનેથી ઘેર આવ્યું, ત્યારે દૈવગે કેઈ નેકર હાજર ન હતું. તેથી ચંદના ઊભી થઈ અને પિતૃભક્તિથી શેઠના પગ ધવા લાગી. તે વખતે ચંદનાને એટલે છૂટી જવાથી તેના વાળ પાણીથી ભીની થયેલી ભૂમિમાં પડ્યા; ત્યારે “આ પુત્રીના કેશ ભૂમિના કાદવથી મેલા ન થાઓ.” એમ ધારી શેઠે સહજ સ્વભાવે તે કેશને ઊંચા કર્યા અને પછી આદરથી બાંધી લીધા. ગોખમાં બેઠેલી શેઠની પત્ની મૂલાએ આ ચેષ્ટા જોઈ વિચાર્યું કે-આ યુવતી બાલાને કેશપાશ શેઠે પિતે બાંધે. જેમને પિતા પુત્રી તરીકે સંબંધ હોય તેમની આવી ચેષ્ટા હેય જ નહીં. તેથી શેઠની બુદ્ધિ આ સુંદર બાળાને પિતાની પત્ની તરીકે રાખવાની જણાય છે. વળી આ બાળા ઉપર શેઠને નેહ ઘણું છે. તેથી ઘરની ધણું આણી આજ થશે. અને હું નકામી થઈ અપમાન પામીશ, માટે હવે તે આ બાળાને મૂળમાંથી ઉચછેદ કરે ઉચિત છે.” એમ વિચારી, શેઠ બહાર ગયા ત્યારે મૂલાએ હજામને બોલાવી ચંદનાનું મસ્તક મુંડાવી નાખ્યું. પછી બેડી પહેરાવી, ખૂબ માર મારી, દૂરના એક ઘરમાં પૂરી, બારણે તાળું વાસી, મૂલા પિતાને પિયર ચાલી ગઈ.
સાંજના શેઠ ઘેર આવ્યા ત્યારે ચંદનાની ખબર પૂછી, પણ મૂલાની બીકે કેઈપણ માણસે કહ્યું નહિ. આવી રીતે ત્રણ દિવસ પસાર થઈ ગયા, ત્યારે ચોથે દિવસે શેઠે ઘરના માણસોને આગ્રહપૂર્વક પૂછયું શેઠના આગ્રહને વશ થઈ એક ધરડી દાસીએ ચંદનાને
જ્યાં પૂરી હતી તે ઘર બતાવ્યું. શેઠે બારણાનું તાળુ ખેલી, તે ઘર ઉઘાડી જોયું તે ચંદનાને બેહાલ સ્થિતિમાં જોઈશેઠને ઘણેજ ખેદ થયો, અને ચંદનાને એક સૂપડાના ખૂણામાં અડદના બાકળા આપી કહ્યું કે “હે પુત્રી તું હમણાં આ અડદ વાપર; હું બેડી ભંગાવી નાખવા લુહારને બોલાવવા જાઉં છું” એમ કહી શેઠ લુહારને ઘેર ગયે.
