________________
૬૭
.ભાગ-૫
TreePe 2003)()
રહેવું. એ ક્યારે ન આવે ? ‘હું સેવા એમની કરુંછું, પણ તે એમના ઉપર ઉપકાર કરવાને માટે નહિ, પરંતુ મારા ઉપર ઉપકાર કરવાને માટે જ.' આ બુદ્ધિ આવે તો ! સેવા દેવ-ગુરુની, પણ તે શાને માટે ? મારા કલ્યાણ માટે ! દેવ-ગુરુની સેવા વિના હું સેવ્ય નહિ જ બની શકું. મારે સેવ્ય બનવું હોય તો દેવ-ગુરુની સેવા કરવી જ જોઈએ. આ મનોવૃત્તિ જેના હૈયામાં ઘડાય, તે જ સાચી સેવા કરી શકે, વધારે સેવા કરુંતો વધારે સુસ્વાર્થ સધાય અને થોડી સેવા કરુંતો થોડો સુસ્વાર્થ સધાય તે નક્કી કરવું જોઈએ. સુસ્વાર્થ એટલે આત્માર્થ. આ બુદ્ધિ આવે તો દેવ-ગુરુ અમારાથી જ નભે છે એવી દુષ્ટ વાસના ન આવે એમ થાય કે ‘દેવ-ગુરુ ન હોત તો મારું શુ થાત ? હું સેવા કોની કરત ? કોની સેવા કરીને સેવ્ય બનત ?' આરાધનાના નામે આશાતના કરનારા અને તરવાનું છોડી ડૂબવાનું ખરીદનારા ન બનો ! ‘દેવ-ગુરુને નિભાવનારા અમે છીએ' - એમ માનનારા તરતા નથી, પણ ડૂબે છે. તરવું હોય તો દેવ-ગુરુના સેવક બનો. સેવક એટલે આજ્ઞાના આરાધક બનો અને એક જ વાત આંખ સામે રાખો કે ‘મારે સેવ્ય બનવું છે, એ માટે જ હું સેવા કરુંછું. દેવ-ગુરુ તો મહાઉપકારી છે. એ ઉપકારીઓએ જો તરવાનું સાધન ન બતાવ્યું હોત અને તરવાને માટે અવલંબન ન આપ્યું હોત, તો મારું શું થાત ?' કારણકે આ ભાવના હૃદયમાં સ્થાપિત કર્યા વિના દેવ-ગુરુની વાસ્તવિક સેવા થઈ શકવાની નથી.
શ્રી લક્ષ્મણજીના જીવનમાંથી
શીખવા જેવો સેવકભાવ શ્રી રામચંદ્રજીની માતાએ શ્રી લક્ષ્મણજીની કરેલી પ્રશંસા ખોટી નહોતી, કારણકે શ્રી લક્ષ્મણજીની સેવામાં કમીના નહોતી; છતાં શ્રી લક્ષ્મણજીએ શું કહ્યું એ જુઓ ! સાચો સેવક તે, કે જે પોતાની સેવાના વર્ણન સાંભળવાને પણ ઇચ્છે નહિ. સાચો સેવક પોતે કરેલી સેવાને આગળ ન કરે, પણ પોતાની સેવામાં રહેલી ખામીને અને પોતાની ખામીને લઈને સેવ્યને પડેલી તકલીફને યાદ કરે. સાચા સેવકમાં સેવાનું અભિમાન ન હોય, પણ સેવામાં રહેલી થોડી પણ
