________________
© C
જ ફ6@ છે કે હું
શિયાળ અયોધ્યા..ભાગ-૫
૨૬ સેવવા યોગ્ય છે એમ એ માનતા હતા. રાજા પણ પ્રજાનો પાલક
હોવાથી પ્રજા તેને ભલે સેવ્ય માને, પણ નિગ્રંથ મહાત્મા તો રાજા અને પ્રજા બન્નેયને માટે સેવ્ય છે આવી સમજ તેમનામાં હતી. જગતનું કલ્યાણ કરવાની સાચી કામના તો આ મહાત્માઓમાં જ હોય એવી એમને પ્રતીતિ હતી. શ્રીરામચંદ્રજી વગેરે મુનિ મહાત્માઓના આગમનને પોતાના કલ્યાણનું આગમન માનનારા હતા. મુનિ મહાત્માઓ પધારતાં એ એવી રીતે વર્તતા કે જેથી તેમનો સેવક્વર્ગ અને પ્રજાવર્ગ સમજી તો કે આપણા પાલકોને કોઈ ચીજ જો વધુમાં વધુ પ્રિય તો તે આ જંગમતીર્થ છે. આથી મુનિમહાત્મા પધાર્યાનું જે કોઈ વહેલું જાણતું તે ઉલ્લાસભેર તેમની પાસે દોડી આવતું અને ખબર દેતું. કારણ કે ‘આ ખબર દેવા માત્રથી જ જીંદગીનું દારિદ્ર ફડાઈ ગયા વિના નહિ રહે એવી સૌ કોઈ સેવકેના અંતરમાં ખાત્રી હતી.
આજે ખરા દયાપાત્ર તો પાપમાં પડેલાં શ્રીમંતો છે આજના ધર્મી ગણાતા શ્રીમંતોની પણ કઈ દશા છે ? એમને મનિરાજો પધાર્યાની ખબર આપવાને તેમના ઘરનાં માણસો પણ ઉત્સુક હોય છે કે કેમ? એ વિચારવા જેવું છે. મુનિરાજો પધાર્યા છે એ ખબર સાંભળીને તો કેટલાક જૈન ગણાતા શ્રીમંતો ઉપહાસ કરે છે. ભોગની ગુલામીમાં એ બિચારાઓ એટલા પાગલ અને પામર બની ગયા હોય છે કે ત્યાગીઓના ત્યાગ તરફ તેમના અંતરમાં બહુમાન પેદા થતું નથી, પણ દયાની કે દ્વેષની લાગણીઓ પેદા થાય છે ! તે બિચારા મહાપાપકર્મોનું ઉપાર્જન કરીને દુર્ગતિમાં કેટલાય ભવો સુધી ભમવાની તૈયારી કરી રહ્યા છે, એટલે ખરા દયાપાત્ર તો તેઓ છે, પણ કેટલીક વાર ગાંડાઓ ડાહ્યાાઓને જ ગાંડા માનવા તૈયાર થઈ જાય છે. ગરીબ માણસ પણ નિગ્રંથ બન્યો એટલે તેણે તો સ્વેચ્છાપૂર્વક ભવિષ્યમાં ગમે તેવી ભોગસામગ્રી મળે તોય તે નહિ લેવાની પ્રતિજ્ઞા કરી. તેનો એ ત્યાગ કમ નથી. પરિગ્રહ પરિમાણનો નિયમ કરનારાઓ પોતાની હદયદશા વિચારી જુએ તોય ખબર પડે કે ગરીબનો પણ નિગ્રંથ બની
