________________
@@
@ @
અયોધ્યા....ભાગ-૫ શિયાળો
૧૨૨ ગમે તેમ કરીને પણ મારે યુવાવસ્થામાં જ સંસાર ત્યાગ કરીને ધર્મ
કરવો. આ પ્રકારના ઉત્સાહની ખીલવટમાં આવી વિચારણા બહુ સહાયક બની જાય છે. શ્રી ભરતજી પાછળથી શોકરૂપ અગ્નિમાં શેકાવાને ઇચ્છતા નથી. ભોગવયમાં જ ભોગના ભોગવટાને લાત મારી યોગસાધના કરી લેવાની શ્રી ભરતજીની ઈચ્છા છે.
દુનિયામાં કહેવાય છે કે જેની જુવાની એળે ગઈ તેનું જીવતર એળે ગયું !” તમારે પણ તમારી જુવાનીને એળે જવા દઈને જીવતર એળે જવા દેવું છે, એમ તો નથી ને ? શ્રી ભરતજીનો વિચાર તો જુવાનીને એળે જવા દેવાનો નથી, એ તો જુવાનીને સફળ બનાવી જીવતરને સફળ બનાવવા ઇચ્છે છે, પણ તમારો શો વિચાર છે ? અહીં બેઠેલા ઘણા તો જુવાની વટાવી ચૂકેલા નથી. મોટોભાગ તો જુવાનીમાં મહાલનારાઓનો અને જુવાનીના અંતે પોંચવા આવેલાનો છે. આ બધાએ પોતાની બાકીની જીંદગી એળે ન જાય એવો નિશ્ચય કરી લેવો જોઈએ. અને એટલું થાય તો જ આ જીવન અને આ સામગ્રી પામ્યાની સાર્થક્તા ગણાય.
વૃદ્ધોએ આ વિચારવા જેવું છે જુવાની વટાવી ચૂકેલા અને જરા અવસ્થાને આધીન બની ગયેલા તો હવે બને તે થોડું-ઘણું કરે; બાકી તો તેમને શોક કરવાનો રહે છે કે અમે બાળવય રમત-ગમતમાં કાઢી તથા દુનિયાનું શિક્ષણ મેળવવામાં કાઢી, યુવાનવય અર્થ અને કામની સાધનામાં તથા તેના ભોગવટામાં કાઢી આ રીતે ઘર્મ કરવાની ઉત્તમમાં ઉત્તમ તક ગુમાવી દીધી, એટલે અમારી જુવાની એળે ગઈ અને જીવતરેય એળે ગયું ! આવો શોક પણ સાચા હૃદયથી થાય અને જરા અવસ્થામાંય શક્ય ધર્મ કરવાને ચૂકાય નહિ, તો છેલ્લે છેલ્લે પણ જીવતરને કાંઈક ઉજાળ્યું ગણાય. જરા અવસ્થામાં પણ આટલું થઈ જાય તો એથી આત્માને ઘણો લાભ થાય. જીંદગીમાં કરેલા પાપોને સંભારી-સંભારીને પશ્ચાત્તાપ કરાય અને જીંદગીમાં ધર્મની આરાધનાથી વંચિત રહી તેનો સાચો શોક કરવા સાથે, બનતી આરાધના કરી લેવાય તોય
