________________
klal
,
ક્રિયાઓમાં રોજ લાગ્યા રહેવાનું આ બધાની અસર થાય નહી અને બાળદીક્ષિતોનું પતન થયા વિના રહે જ નહિ, આવું માનનારા અને બોલનારા શું ડહાપણભર્યા છે? નહી જ. વળી એવું જેઓ બોલે છે, તે બાળદીક્ષિતો વિરાધનાના ઘોર પાપમાં પડે તે ઠીક નહિ, એવી બુદ્ધિએ બોલે છે એમ? નહી જ, કારણકે તેઓ વિરાધનાથી જ જો ડરતા હોત, તો તો તેઓ આ વિષયમાં જ્ઞાનીઓની આજ્ઞાને સમજવાનો પ્રયત્ન કર્યા વિના રહી હોત નહિ.
બાળવયે દીક્ષિતો વધુ સારી રીતે
સુસંસ્કારોને ઝીલી શકે છે બાળવયે દીક્ષિત થયેલા પુણ્યાત્માઓએ, વિષયભોગોના ઉપભોગ નહિ કરેલો હોવાથી, તેનું સ્મરણ થવાનો અને તેવા સ્મરણના યોગે તે ભોગો તરફ આકર્ષાઈ જવાનો પણ તેમને માટે ભય નથી; જ્યારે ભક્તભોગીઓ માટે તે પણ ભયનું કારણ છે. બાળવયમાં જે રીતે શુભ સંસ્કારોને ઝીલી શકાય છે, તે રીતે યુવાનવય ભોગો ભોગવવામાં જ વ્યતીત કરીને દીક્ષિત થનારાઓ શુભ સંસ્કારોને પ્રાય: ઝીલી શકતા નથી; કારણકે વર્ષોના અયોગ્ય આચરણોના સંસ્કાર તેમનામાં પડેલા હોય છે. શિક્ષણ જેવું બાળવયથી જ લેવા માંડેલું હોય અને ખીલે છે, તેવું મોટી વયે દીક્ષા લે તેનામાં ઓછું ખીલે છે. બાળવયે મુનિ થનારા જેવા આજ્ઞાપાલક અને સમર્પિત ભાવવાળા બનીને સુગુરુની નિશ્રામાં કલ્યાણ સાધનારા બને છે, તેવા પ્રાય: બીજા યથેચ્છ જીવન જીવીને આવેલા બની શકતા નથી. સંસારમાં રક્ત બની ચૂક્યા બાદ સમયે સંસાર છોડીને આવે તોય એમને આ જીવનના વિષયોપભોગનો તાજો અનુભવ તો ખરો ને ? ખરો જ. વળી એવાઓનાં અમુક વર્ષો બીજી પણ કેટલીક ખોટી પ્રવૃત્તિઓમાં ગયેલા હોય. બાળવયે દીક્ષિત થનારા માટે એ નથી.
બાળવયે દીક્ષિત બનીને સ્વાધ્યાયમાં રક્ત બનેલા અને પ્રેમરસના અનુભવથી પરાડમુખ બનેલા પુણ્યાત્માઓ તો આ શાસનના શણગાર છે, એટલે શ્રી ભરતજી જેવા વિષયોથી વિરક્ત , બનેલા મહાત્મા પણ એ જ વિચારે છે કે તેવા બાળદીક્ષિતોને ધન્ય છે.
જૈનશાસન અને બાળદીક્ષા...૭
