________________
૨૩૮
લંકા વિજય.... ભાગ-૪
‘વિષયસંગોના અનુભવપૂર્વક જેણે યૌવનવય વંઘી છે તેવા દીક્ષાને યોગ્ય ગણાય, એવી માન્યતા ધરાવનારા મિથ્યાવાદીઓ છેલ્લે છેલ્લે કહે છે કે “જેઓએ ભોગો નથી ભોગવ્યા તેઓને કૌતુક, કાગ્રહ અને પ્રાર્થના આદિ દોષો લાગી જાય છે, જ્યારે વિષયસંગોના અનુભવપૂર્વક યૌવનવયને લંઘી ચૂકેલા ભક્તભોગીઓ તે દોષોના ત્યાગી હોય છે. ભક્તભોગીને માટે કૌતુક, કામગ્રહ અને પ્રાર્થનાદિ દોષોનો સંભવ નથી,
જ્યારે અભક્તભોગીથી તે દોષો સેવાઈ જાય છે. કામવિષયક ઔસુક્યને કોતક કહેવાય છે, કામોના અનાસેવનના ઉદ્વેગથી નિપજ્યા વિભ્રમને કામગ્રહ કહેવાય છે. પ્રાર્થનાદોષમાં ભોગ માટે સ્ત્રીને પ્રાર્થના કરવી તે અને આદિથી બળાત્કાર દ્વારા પણ સ્ત્રીને ગ્રહણ કરવી તે, આ દોષો અભક્તભોગીને લાગે છે. કારણકે યૌવનવય આવતા કામવિષયક ઓસ્ક્ય જન્મે છે. તેવું સુજ્ય જમ્યા પછીથી જો તે ઔસ્ક્યને શમાવવાનું ન બને તો અનાસેવનના ઉદ્રેકથી આત્મામાં કામની ઘેલછા જન્મે છે. તે ઘેલછાના પરિણામે તે સ્ત્રીઓને ભોગ માટે પ્રાર્થના કરે છે અને સ્ત્રીઓ તેની તે પ્રાર્થનાનો સ્વીકાર ન કરે તો પછી કામની ઘેલછામાં પડેલો આત્મા બળાત્કારાદિથી પણ સ્ત્રીઓને ગ્રહણ કરવા જાય છે. આ દોષો, યૌવનવયને પામ્યા પહેલા વિષયસંગોના બીનઅનુભવી બાળકોને દીક્ષા અપાય તો સંભવે છે, પણ મુક્ત ભોગીઓએ તો આ દોષોને તજેલા હોય છે, માટે ભોગવયને લંઘી ચૂકેલાઓને જ દીક્ષા દેવી એ યોગ્ય છે, પણ તે સિવાયનાઓને દીક્ષા દેવી તે યોગ્ય નથી.
કહો, આના કરતા બાળદીક્ષા સામે વધારે સમર્થ દલીલો બીજી કઈ હોઈ શકે ? પણ આવી દલીલોમાં કાંઈ તથ્ય નથી અને આવી વિચારણાથી દોરવાઈને બાળદીક્ષાનો વિરોધ કરવો એ યોગ્ય નથી, એમ શાસ્ત્રકાર પરમષિઓએ ઘણા જ સ્પષ્ટ શબ્દોમાં સમજાવી દીધું છે. જેને સાંભળવું નથી, સમજવું નથી, યુક્તિસંગત વાત કરવી નથી, સભ્યતાથી
