________________
તે આપોઆપ જ કહે કે ‘આપને મારા ઉપર વિશ્વાસ ન આવે તે સ્વાભાવિક છે, કારણકે હું વ્યસની અને અનાચારી છું એમ આપ જાણો છો; પણ સાહેબ ! મેં વ્યાખ્યાનો સાંભળ્યા એથી અગર બીજું કારણ હોય તો તે કહે, પણ કારણ બતાવી કહે કે, ‘એથી મને મારી અધમતા સમજાઈ છે. મારા પાપી અધમ જીવન પ્રત્યે મને પોતાને તિરસ્કાર આવ્યો છે. હું જાણું છું કે દીક્ષા પાળવી એ મહામુશ્કેલ છે, પણ મેં નક્કી કર્યું છે કે હવે બાકીની જીંદગી કેવળ આરાધનામાં ગાળવી, માટે હું આપને શરણે આવ્યો છું. આપ ખાત્રી રાખો કે હું દીક્ષા લઈને વિરાધનામાં નહિ પડું. મારે જો એવું જ પાપ કરવું હોય તો સંસારમાં જન રહુ ?'
આવી રીતે તે બોલ્યું તો હોય ત્યાં ગુરુ એમ કહી દે કે, ‘તે કહ્યું તે સાંભળ્યું, પણ અમારેય અમારી ફરજ બજાવવી જોઈએ. તું કહે છે તેવી બુદ્ધિ તારામાં બરાબર આવી છે કે ઉભરો માત્ર જ છે એ અમારે જોવું પડશે. આથી અમને જેટલા સમય સુધી જરૂર લાગશે તેટલો સમય અમારે તારી ઉપેક્ષા કરવી પડશે.’ આવું કહેવાય એટલે કોઈ ઠેકાણે જો તે ઉંધુ મારીને જ આવ્યો હોય કે ફસાવવાથી આવ્યો હોય તો પ્રાય: રવાના થઈ ગયા વિના રહે નહિ; અને જે પછી પણ ટકી રહે તેની ઘટતી તપાસે ય કરી લેવાય અને રવાજોગી પરીક્ષા પણ કરી લેવાય. ખાસ કરીને તેની પરિણતિની પરીક્ષા લેવાની હોય. સમ્યગ્દર્શન, સમ્યજ્ઞાન અને સમ્યક્ચારિત્ર વિષયક તેની પરિણતિ કેવી છે ? તે જોઈ લેવાનું હોય. તેનો ઇરાદો પણ જાણી લેવાનો હોય અને તેને ખ્યાલ પણ અપાય કે મોક્ષના શુદ્ધ હેતુથી જ આરાધના કરવા યોગ્ય છે. આરાધનાથી થતા લાભ અને વિરાધનાથી થતા નુકસાન વિષે પણ તેને કહેવાય.
ભોગવ્યું ન હોય તેનો ત્યાગ કરી શકાય જ નહિ એમ કહેતારની ભયંકર અજ્ઞાનતા
આથી સ્પષ્ટ છે કે દીક્ષા આપતાં પહેલાં પરીક્ષા નહિ જ કરવી જોઈએ એમ આપણે કહેતા નથી પણ આજે છ મહિનાના પ્રતિબંધો
ધર્મવ્યવહારની આડે આવે તે બધા પાપવ્યવહારો...૯
૨૨૯
