________________
(૩૦૨
g-bc)))······)à89n-pa
મુનિની ફરજ સહવાની પણ શ્રાવકની ફરજ કઈ શ્રી હનુમાનમાં તો મુનિવરોને આપત્તિમાંથી બચાવી લેવાની શક્તિ હતી પણ ધારો કે તેવી શક્તિ ન પણ હોય, તો પણ બીજાઓને બોલાવીને, પ્રેરણા કરીને પણ મુનિવરોને આપત્તિમાંથી ઉગારી લેવાય કે નહિ ? એવા આપત્તિના સમયે રક્ષણ કરવારૂપ કોઈ ભક્તિ કરે તેની અનુમોદના થાય કે નહિ ? આજે અનુમોદના તો દૂર રહી, પણ કેટલાકો તો તેનીય નિંઘ કરવામાં જ પોતાની વડાઈ માને છે ! મુનિ ભલે ધ્યાનમાં રહે પણ ભક્ત યથાશક્તિ આપત્તિ દૂર કરવાનો પ્રયત્ન કરે જ. મુનિ પ્રત્યે પૂજ્યભાવ હોવો જોઈએ. સાચો પૂજ્યભાવ હોય તો આપત્તિ નિવારણની ભાવના સહેજે ઉત્પન્ન થઈ જાય. ‘એ તારક’ એવી પૂજ્યબુદ્ધિ હોવી જોઈએ. અને એ હોય તો શક્તિ મુજબ કરણીય ર્યા વિના રહેવાય નહિ, પણ તરવાની વાસ્તવિક ભાવના હોય તો ‘એ તારક’-તેવી પૂજ્યબુદ્ધિ ઉત્પન્ન થાય ને?
આજ તો કહે છે કે, ‘આપત્તિ આવે તો મુનિએ સહવી જોઈએ અને આપત્તિ ન સહેવી હોય તો આપત્તિ આવે તેવું કામ ન કરે.' સાચા મુનિઓ કદિ ભક્તની ભક્તિની આશા રાખતા નથી. સાચા મુનિ જે કાંઈ બોલે છે કે કરે છે, તે બીજાની અપેક્ષાથી જ કરે છે એમ ન માનતા. સહવાનું સહી શકે તેમ હોય તો જ પ્રવૃત્તિ કરે, નહિતર મૌન રહી, કરે તેની અનુમોદના કરે અને કરી શકે તેવાને પ્રેરણા કરે. શ્રી જિનેશ્વરદેવની આજ્ઞા છે કે, ‘ઉપસર્ગ, પરિષહ સમભાવે સહવા અને સહવાની શક્તિ ન હોય, એ સહવામાં દુર્ધ્યાન આવતું હોય, તો તેવી જગ્યાએ ન રહેવું. આઘા ચાલ્યા જ્યું અને સંયમની આરાધના કરવી !' પરંતુ શ્રાવકની ફરજ શી ? આપત્તિ આવે તે સહવાની ફરજ મુનિની, પણ શ્રાવકની ફરજ કઈ ? કેમ સહે છે તે જોતાં રહેવાની ? નહિ જ. શ્રાવકની ફરજ તો આપત્તિનું નિવારણ કરવાની છે. શ્રાવકોએ પોતાની તે ફરજ્જે સમજ્વી જોઈએ અને તેનો અમલ કરવાને માટે કટિબદ્ધ થવું જોઈએ. શાસ્ત્રાનુસારી મુનિઓની પણ
