________________
નવપલ્લીમાં આવી પહોંચ્યા, કે જ્યાં ઉદિતે ક્રોધથી હણેલો વસુભૂતિનો જીવ મ્લેચ્છપણે ઉત્પન્ન થાય છે.
આ બે મુનિવરોને નવપલ્લીમાં જોતાંની સાથે જ, મ્લેચ્છ તરીકે ઉત્પન્ન થએલો વસુભૂતિનો જીવ, તે બંને મુનિવરોને હણવાને માટે દોડ્યો. પરંતુ મ્લેચ્છોના અધિપતિએ તેને તેમ કરતાં અટકાવ્યો.
મ્લેચ્છાધિપતિએ એ બંને મુનિવરોને હણવાને માટે ઘડેલા વસુભૂતિના જીવને શાથી અટકાવ્યો ? એ દર્શાવતાં કલિકાલ સર્વજ્ઞ ભગવાન શ્રી હેમચંદ્રસૂરીશ્વરજી મહારાજા ફરમાવે છે કે, કારણકે
સ્નેòશઃ પ્રાાવે સોડમૂનૃનો વ્યાઘા— મોથિતઃ । मुदितोदित जीवाभ्यां कर्षकाभ्यां च तद्भवे ।
तेन म्लेच्छाधिपेनातस्त्रातौ ।
>
પૂર્વભવમાં તે મ્લેચ્છ રાજા મૃગ હતો અને મુદિત તથા ઉદિત એ બંને ખેડુતો હતા. એક વાર શિકારી પાસેથી તે મુદિત અને ઉદિતે તે મૃગને છોડાવ્યો હતો. તેથી મ્લેચ્છાધિપતિએ પણ અહીં ઉદિત અને મુદિત એ બંને મુનિવરોનું રક્ષણ કર્યું.
આત્માના ઉપકાર માટે જ સાચો પરોપકાર છે
આથી વિચારો કે કોઈપણ ભવમાં કોઈપણ જીવ ઉપર કરેલો ઉપકાર નિરર્થક તો નથી. ઉપકાર કરનારને એનું ફળ વહેલું કે મોડું મળી જ રહે છે. ઉપકારીને પોતાના આત્માને લાભ તો થાય જ છે. અને આવો પણ લાભ મળી જાય છે. માટે ઉપકાર કરવા યોગ્ય દરેક પ્રસંગે ઉપકાર-કાર્યમાં યથાશક્તિ સૌએ પ્રવૃત્ત થવું જોઈએ. સાચો પરોપકાર એ વાસ્તવિક રીતે સ્વપરોપકાર જ છે. અને ઉપકાર કરવાનું વિધાન પણ વસ્તુત: પોતાના આત્મા ઉપર ઉપકાર કરવાના હેતુથી જ દર્શાવાયું છે. પોતાના આત્મા ઉપર ઉપકાર કરવાને ઇચ્છનારા આત્માઓ ઉપકારને પૌદ્ગલિક લાભ માટે વેડફી નાંખતા નથી, એટલું જ નહિ પણ એવા લાભની તેમને દરકાર પણ રહેતી
(૧૨૯
કરમન કી ગત ન્યારી...૬
