________________
-
-
૧ લે.] , શિવકુમારની કથા.
(૩૮) જેમ વિરક્ત થાય, તેમ સંસારથી વિરક્ત થયો છું. તેથી ગમે તે પ્ર કરે, મને દીક્ષા લેવાની રજા આપે. મેહરૂપ અંધકારના પ્રભાત કાળ સમાન સાગરદત્ત ષિનું મને શરણું છે. માતા પિતાએ કહ્યું,
હે પુત્ર! યુવાવસ્થામાં તું વ્રત ગ્રહણ નહિ કર, હજુ તે અમારું હારી ક્રીડા જોવાનું સુખ પણ પૂરું થયું નથી, તે એકદમ કેમ છેક મમ તા રહિત થઈ ગયો કે, તું પારકા જનની પેઠે અમને પણ ત્યજી દઈને જતા રહેવાની ઈચ્છા કરે છે? જે તે ભક્ત હેઇશ અને અમારી રજા લઈને જવાની ઈચ્છા રાખીશ, તો અમારી જીભ તે ફક્ત નકાર જ કહેશે. આમ માતા પિતાએ રજા ન આપી એટલે શિવકુમાર જઇ શકે નહિ, પણ તે સર્વ સાવદ્ય નિયમે કરીને ભાવ યતિ થયે હું મુનિ સાગરદત્તને શિષ્ય છું, એમ નિશ્ચય કરી, તે ત્યાં મન પણે રહ્યા. કારણ કે, એ (મિનવૃતિ) જ સર્વ અર્થનું સાધક છે. આ ગ્રહથી તેને જમવા બેસા, પણ તે કાંઈ જમ્યો નહિ, મને કાંઈ ગમતું નથી. એટલું જ તે વારંવાર બોલવા લાગ્યો.
મેક્ષના અથી શિવકુમારે, રાજાને આ પ્રમાણે ઉગ પમાડ એટલે તેણે દહધર્મા નામના શ્રેષ્ઠીપુત્રને બેલાવીને કહ્યું. “હું દીક્ષા લેવા દેતો નથી, તેથી મહા શિવકુમારે પત્થરથી પણ નિષ્ફર ચિત્ત કરીને મિન ધારણ કર્યું છે. છેલંગમાં નિષ્ફળ જવાથી જેવી રીતે સિંહ અને મદ નાશ પામવાથી જેવી રીતે હસ્તી, ખેરાક પણ લેતા નથી, તેવી રીતે સેંકડો વાર મનાવ્યા છતાં પણ, એ જમતે નથી, તે હે વત્સ! તું જાણે છે, તેમ મહારા શિવકુમારને ભજન કરાવ; હારા એમ કરવાથી હું હારો બહુ જ આભારી થઈશ. હે મહા શય ! શરીરરૂપ માળામાંથી જતા રહેવાને ઉસુક બનેલા, મહારા જીવરૂપ પક્ષીને પ્રત્યારો રૂપ પાસે કરીને તું બાંધી લે. દઢધર્મ પણ મહીપતિની આજ્ઞાનું મનન કરી, શિવકુમારની પાસે ગયો.નિધિકી (નિસ્સિહી) કહીને (બીજા વ્યાપારને ત્યાગ કરીને) તેના નિવાસ
