________________
૩૪
હવે પેલે યક્ષ તથા યક્ષિણે જે કે વિનયંધર ઉપર પ્રસન્ન થયા હતા તે ત્યાંથી ચ્યવી મનુષ્યજન્મ પામી જૈનધર્મ પાળીને પાછા તે બન્ને દેવલેકમાં ઉત્પન્ન થયા હતા. તે બન્ને દેવતાઓએ કોઈ કેવલી ભગવંત પાસે જતાં માર્ગમાં ધૂપસારને અત્યંત અશુચિથી લીપેલે જે એટલે અવધિજ્ઞાનવડે તેને ઓળખીને પૂર્વભવના સ્નેહથી તેમણે તેની ઉપર સુગંધી જળ અને પુરુષની દૃષ્ટિ કરી; તેથી ધૂપસારના શરીરમાંથી દશે દિશાઓના ભાગને સુગંધી કરતી અને સર્વ લેકને આનંદ આપતી સુગંધ વિશેષ પ્રકારે ઉછળવા લાગી. આ વૃત્તાંત જાણીને રાજા ભય પામે છતે તેની પાસે આવ્યું અને પગે પડીને પિતાને અપરાધ ખમાવવા લાગ્યા. રાજાએ કહ્યું“હે યશસ્વી ! મેં તમારા ઉપર જે દુશ્ચરિત કર્યું તે સર્વ ક્ષમા કરે.” ગંધસાર બાલ્યા-”હે રાજેન્દ્ર ! તેમાં આપને અલ્પ પણ દેષ નથી. સર્વ પ્રાણ પિતે પૂર્વે કરેલાં શુભાશુભ કર્મને જ અનુભવે છે.” “પસારના આવા અસદશ ચરિત્રથી રાજા હૃદયમાં બહુ વિસ્મય પામ્યો. તેણે ચિંતવ્યું કે “આ વિષે કેવળી ભગવંત પાસે જઈને પૂછી જોઉં, પછી રાજા પિતાના પરિજનવ સહિત અને ધૂપસાર પોતાના કુટુંબી સહિત કેવળી પાસે આવ્યા અને કેવળીને પ્રણામ કરી હર્ષિત થઈને પાસે બેઠા.
કેવળીભગવંતે કહેલ ધર્મોપદેશ સાંભળ્યા પછી રાજાએ નમસ્કાર કરીને પૂછયું કે-“હે ભગવાન ! આ ધૂપસારે પૂર્વભવમાં શું પુણ્ય ઉપાર્જન કર્યું છે કે જેથી
