________________
૧૧૧
પિતાના ઘરમાં સુતા છે તેવામાં પુત્રે સુતા સુતા આ પ્રમાણે ચિંતવ્યું કે “પાછલી રાત્રે મારા પિતા જાણે નહીં તેમ હું તે સ્થળેથી પેલે દ્રવ્યને નિધિ કાઢીને બીજા સ્થળે સંતાડી દઉં.” આ પ્રમાણે પુત્ર ચિંતવે છે તેવામાં તે તેના પિતાએ સત્વર ત્યાં જઈ તે દ્રવ્ય કાઢીને બીજે સ્થળે નાખી દીધું; એટલામાં પુત્ર પણ ત્યાં આવ્યો. તેણે પૂછ્યું“પિતાજી! પેલું દ્રવ્ય અહીંથી કાઢી લઈને કયાં નાખ્યું ?” પિતાએ કહ્યું-પુત્ર! એવું વચન બેલ નહીં. હૃદયને ઈષ્ટ એવું તે દ્રવ્ય આ પ્રદેશમાં મારા જેવામાં આવ્યું જ નથી.” કાનમાં શૂળ પરોવવા જેવું આવું પિતાનું વચન સાંભબીને ઘીથી સિંચન થયેલા અગ્નિના રાશિની જેમ પુત્ર ક્રોધાગ્નિથી પ્રજ્વલિત થઈ ગયો. તે બે કે તાત! મને ઘણે કેધ ચડડ્યો છે, તેથી તેવા કેધ વડે હું તમારા જીવિતને હસું તે પહેલા તમે તમારા હાથમાં આવેલું પણ મહાઅનર્થ કરનારૂં દ્રવ્ય કયાં છે તે મને કહી દે.
પિતાએ કહ્યું–રે પુત્ર! જે તે અર્થ અનર્થકારી છે. તે તેને તેના ઉપર વહાલ કેમ આવે છે કે જેથી તૃષાતુર પંથી જેમ જળના સ્થાનકને માટે વારંવાર પૂછે તેમ વારંવાર પૂછ્યા કરે છે? પણ તે દ્રવ્ય તેને મળવાનું નથી. કદિ જીવિત નષ્ટ થાય તે તે જન્માંતરે પણ મળે છે પણ નષ્ટ થયેલું દ્રવ્ય પુણ્ય રહિત પ્રાણીને ફરીને મળતું નથી. રે પુત્ર! કદિ તું દ્રવ્યલુબ્ધ થઈને કોધથી મારા જીવિતને
