________________
૪૯
દ્વિતીય સ્તબક/શ્લોક-ઉપથી ૧૨૩ શ્લોક :
तस्याचिन्त्यगुणत्वात् सद्योऽमुष्याथ चेतनाऽऽयाता ।
नेत्रे स्फुटमुद्घटिते, नष्टा इव तद्गदाः सर्वे ।।१०१।। શ્લોકાર્ચ -
તેનું અચિંત્યગુણપણું હોવાથી દિવ્ય અંજનનું અચિંત્યગુણપણું હોવાથી, તત્કાળ દ્રમકની ચેતના આવી, બે નેત્ર સ્પષ્ટ ઉઘાડાયાં, સર્વ તેના રોગો નષ્ટ જેવા થયા. ll૧૦૧ શ્લોક -
आह्लादितश्च स मनाक्, तथापि भिक्षेकरक्षणाकूतम् ।
प्रागभ्यासान्न गतं, तेन ततो नंष्टुकामोऽभूत् ।।१०२।। શ્લોકાર્ચ -
અને તે=દ્રમક, થોડોક આલાદિત થયો, તોપણ ભિક્ષાના એક રક્ષણનો આશય પૂર્વના અભ્યાસથી ગયો નહીં, તેના કારણે ત્યાંથી= ગુરુની પાસેથી, નાસવાની ઈચ્છાવાળો થયો. ૧૦૨થા શ્લોક :
नष्टविवेकस्यापि, प्रतिबोधमतिर्मुरोरिह शलाका ।
तद्दाक्षिण्यविधिभवं, सत्त्वं चाग्रेऽञ्जननिधानम् ।।१०३।। શ્લોકાર્થ :
અહીં=ગાથા-૧૦૦માં બતાવેલ શલાકાદિમાં, નષ્ટ વિવેકવાળા જીવને પણ ગુરની પ્રતિબોધની મતિ શલાકા છે. અને તેના દાક્ષિણ્યવિધિથી થનારું સત્વ અગ્રમાં=શલાકાની અગ્રમાં, અંજનનું સ્થાપન છે.
ગાથા-૧૦૦માં બતાવેલ શલાકા અને દિવ્ય અંજનનું સ્થાપન પરમાર્થથી શું છે ? એ સ્પષ્ટ કરે છે – તે દ્રમક વિવેક પામ્યા પછી નષ્ટ વિવેકવાળો થાય છે તે જોઈને ગુરુને મતિ થાય છે કે હું તેને ફરી પ્રતિબોધ કરું તે શલાકા છે.
ગુરુએ તે પરિણામરૂપ શલાકાને ગ્રહણ કરી અને તે નષ્ટ વિવેકવાળો જીવો
