________________
તૃતીય સ્તબક/શ્લોક-૧૦૬-૧૦૭, ૧૦૮–૧૦૯ पादौ प्रदाप्य तन्मौलावनन्तान् मोचयत्ययम् । प्रवर्तते परं तस्य, कुपात्रेष्ववधीरणा ।। १०७ ।। શ્લોકાર્થ :
આ
હવે મહાભદ્રા સાધ્વીએ કહ્યું, સુરેન્દ્રથી પણ દુર્જય એવો જે કર્મપરિણામ છે, તેને=કર્મપરિણામને, હુંકારાથી નાશ કરતા એવા આ સદાગમ તેના મસ્તક ઉપર પગોને મૂકીને અનંત જીવોને મુકાવે છે, પરંતુ કુપાત્રોમાં તેની=સદાગમની, અવધીરણા પ્રવર્તે છે.
મહાભદ્રા સાધ્વીજી સુલલિતાને કહે છે. કર્મપરિણામ રાજા ઇન્દ્રોથી પણ દુર્જય છે. તે કર્મપરિણામને સદાગમ સ્વપરાક્રમથી નાશ કરનારા છે. પોતાનાં કર્મોને નાશ ક૨વા માટે સતત પ્રવર્તે છે. અને કર્મપરિણામ રાજાના મસ્તક પર પગ મૂકીને ઉચિત ઉપદેશ દ્વારા અનંત જીવોને મુકાવે છે. પરંતુ કુપાત્ર જીવો તેમના વચનને ઝીલે તેવા નહીં હોવાથી સદાગમ તેઓની ઉપેક્ષા કરે છે; કેમ કે ઉપદેશક ઉચિત ઉપદેશ દ્વારા જ યોગ્ય જીવોના સોપક્રમકર્મોનો નાશ કરાવવા સમર્થ બને છે, તેથી અયોગ્ય જીવોના કર્મોનો નાશ સદાગમ કરાવી શકતા નથી. ll૧૦૬–૧૦૭]]
શ્લોક ઃ
उपेक्षिताश्च ते तेन, कदर्थ्यन्तेऽत्र कर्मणा ।
ये त्वत्र भक्तिमन्तोऽपि कुर्वते विकलक्रियाम् ।। १०८ ।।
૧૬૯
શ્લોકાર્થ :
અને તેમના વડે=સદાગમ વડે, ઉપેક્ષિત એવા તેઓ=સંસારી જીવો, અહીં=સંસારમાં, કર્મથી કદર્થના કરાય છે. વળી, આમાં=સદાગમમાં, ભક્તિવાળા પણ જેઓ વિકલ ક્રિયાને કરે છે. ||૧૦૮II
શ્લોક ઃ
कुर्वते भक्तिमात्रं वा, नाम वा लान्ति केवलम् । સન્માર્ગે પક્ષપાત વા, ધત્યસ્થાનુાતિઃ ।।oTT
