________________
૧૪૫
તૃતીય સ્તબક/શ્લોક-૨૬-૨૭-૨૮ ગયાં=રાજારાણી ગયાં. તેણી વડે સાધ્વી વડે ધર્મલાભ અપાયો, ધર્મદેશના અપાઈ. ||રકો
શ્લોક :
तद्वचोऽबुध्यमानापि, तस्यां स्नेहमुपागता ।
पूर्वाभ्यासात् सुललिता, तन्मुखन्यस्तलोचना ।।२७।। શ્લોકાર્ચ -
તેમના વચનને નહીં જાણતી પણ સંસારની નિર્ગુણતાને કહેનારી ધર્મદેશનાના પરમાર્થને નહીં જાણતી પણ, સુલલિતા પૂર્વના અભ્યાસથી તેના મુખમાં ચુસ્તલોચનવાળી તેમાં સાધ્વીમાં, સ્નેહને પામી=સુલલિતા સ્નેહવાળી થઈ.
સુલલિતાના તત્ત્વના બોધનાં આવારક કર્મો સોપક્રમ હોવા છતાં ગાઢ પ્રયત્નથી નિવર્તન પામે તેવાં હતાં તેથી જન્માંતરમાં સ્નેહને કારણે સાધ્વી પ્રત્યે સ્નેહ થાય છે છતાં તેના વચનના પરમાર્થને સ્પર્શે તેવો ઊહ થતો નથી. જ્યારે કેટલાક જીવોને જન્માંતરનો સ્નેહ હોય તેના કારણે જોતાની સાથે તેમના પ્રત્યે સ્નેહ થાય છે અને તેના કારણે તત્ત્વને અભિમુખ ચિત્ત થાય છે અને સોપક્રમ કર્મ શીઘ્ર નિવર્તનીય હોવાથી તત્ત્વની પ્રાપ્તિ પણ તરત થાય છે, જ્યારે સુલલિતાને સાધ્વી પ્રત્યે કંઈક આદર છે તેથી ધર્મબુદ્ધિથી માતા-પિતા સાથે તેમને નમસ્કાર કરવા આવે છે, દેશના સાંભળે છે, છતાં તત્ત્વના બોધમાં બાધક કર્મો બળવાન હોવાથી તત્કાલ બોધ થતો નથી, માત્ર સાધ્વી પ્રત્યે સ્નેહ થાય છે. આરબા શ્લોક :
प्रवृद्धस्नेहकल्लोलाक्रान्तचित्ताऽथ सा ततः ।
स्थास्याम्येनां विना नाहमित्यभिग्रहमग्रहीत् ।।२८।। શ્લોકાર્ચ - તેથી સાધ્વી ઉપર સ્નેહ થયો તેથી, પ્રવૃદ્ધ સ્નેહના કલ્લોલના
