________________
૧૦૯
દ્વિતીય સ્તબક/બ્લોક-૨૨૩-૨૨૪ શ્લોક :
पृष्टा तेन सुबुद्धिः, किमिवेदमकाण्डताण्डवं जातम् ।
साऽऽह स्तोककदन्नत्यागोपायस्य महिमाऽयम् ।।२२३।। શ્લોકાર્ચ -
તેના વડે=પ્રસ્તુત જીવ વડે, સબુદ્ધિ પુછાવાઈ, કયા કારણથી આ અકાંડ તાંડવ થયુ=અચાનક પ્રશમનું સુખ થયું. તે કહે છે બુદ્ધિ કહે છે, થોડા કદન્નના ત્યાગના ઉપાયનો આ મહિમા છે.
સબુદ્ધિના પ્રસાદથી જ્યારે જીવ ભોગાદિમાં અત્યંત અસંશ્લેષવાળો થાય છે અને સદ્અનુષ્ઠાનોમાં ગાઢ પ્રતિબંધવાળો થાય છે ત્યારે સદ્અનુષ્ઠાનના સેવનના બળથી વિશિષ્ટ પ્રકારનું પ્રશમસુખ થાય છે તેથી પોતાની બુદ્ધિ સાથે પર્યાલોચન કરે છે તેથી તેને જણાય છે કે પૂર્વમાં જે હું કદન્ન ખાતો હતો તે વખતે જે સંશ્લેષ હતો તે ઘણો અલ્પ થવાથી થોડાક કદન્નના ત્યાગના સેવનનો આ પ્રશમનો પરિણામ છે. ૨૨૩ શ્લોક :
स जगौ ननु यद्येवं, त्यजामि तत्सर्वथा कदन्नमिदम् ।
सर्वाकुलतारहितं, येन प्राप्नोमि सुखमतुलम् ।।२२४।। શ્લોકાર્થ :
તે=પ્રસ્તુત જીવ, બોલ્યોકસબુદ્ધિને કહ્યું, ખરેખર જો આ પ્રમાણે છે થોડાક કદન્નના ત્યાગથી આવું ઉત્તમ સુખ થાય છે એ પ્રમાણે છે, તો સર્વથા આ કદન્નનો હું ત્યાગ કરું. જેના કારણે સર્વાકુલતા રહિત અતુલ સુખને પ્રાપ્ત કરું.
પ્રશમનું સુખ થોડાક કદન્નના ત્યાગથી થવાને કારણે પ્રશમના સુખનો દૃઢ પક્ષપાત થવાથી તે જીવને વિચાર આવે છે કે સર્વ સંગનો ત્યાગ કરીને હું અતુલ સુખને પ્રાપ્ત કરું; કેમ કે સંયમજીવનમાં દૃઢ પ્રણિધાનપૂર્વક સેવાયેલી સત્ ક્રિયાઓથી ચિત્ત સર્વ આકુળતા રહિત શ્રેષ્ઠકોટિના પરમસુખનું કારણ બને છે. ર૨૪ll
