________________
દ્વિતીય સ્તબકશ્લોક-૨૧પ-૨૧-૨૧૭-૨૧૮
૧૦૫ વગર આ જીવ સંયમને અનુકૂળ બળસંચયવાળો થાય તેમ નથી અને મારી દયાની પરિણતિ અન્ય અન્ય જીવોને બોધ કરાવાને વ્યાપારવાળી છે. તેથી સતત પ્રવર્તતી નથી, તેથી શું કરવું જોઈએ ? તે વિચારે છે. ર૧પણા શ્લોક :
प्रतिचारिकाऽस्य कार्या, तस्मादन्या सदैव सनिहिता ।
इति मत्वा सद्बुद्धिं, प्रददौ परिचारिकां तस्मै ।।२१६ ।। શ્લોકાર્ચ -
તે કારણથી ગાથા-૨૧૫માં કહ્યું એ પ્રમાણે ગુરુએ વિચાર કર્યો તે કારણથી, આની=પ્રસ્તુત જીવની, અન્ય સદા જ સન્નિહિત એવી પરિચારિકા કરવી જોઈએ એ પ્રમાણે માનીને તેનેઋતે જીવને, સબુદ્ધિરૂપ પરિચારિકા આપી. ર૧૬ll શ્લોક -
इति शिक्षितश्च सोऽस्यां, त्वया न वत्सादरो विमोक्तव्यः ।
नैषाऽलसे प्रसीदति, दुर्भग इव पण्डिता वनिता ।।२१७ ।। શ્લોકાર્ચ -
એથી તે=પ્રસ્તુત જીવ, શિક્ષિત કરાયોકસબુદ્ધિ પ્રાપ્ત થાય એ પ્રમાણે શિક્ષિત કરાયો. હે વત્સ! આમાં=સબુદ્ધિમાં, તારા વડે આદર મુકાવો જોઈએ નહીં. જેમ પંડિત શ્રી દુર્ભાગમાં પ્રસાદ પામતી નથી, તેમ આ= બુદ્ધિ આળસુ જીવમાં પ્રસાદ પામતી નથી. ર૧૭ના શ્લોક :
अस्यां प्रसादितायां, वयं प्रसन्नास्तथा महाराजः ।
एषैव तत्प्रसाद्या, दास्यति मध्ये दयाऽपि हितम् ।।२१८ ।। શ્લોકા :
આ પ્રસારિત હોતે છત=સબુદ્ધિ તારા દ્વારા પ્રસારિત કરાય છd, અમે પ્રસન્ન છીએ. અને મહારાજ પ્રસન્ન છે=ભગવાન તારા ઉપર પ્રસન્ન
