________________
(૭૨) નેક કરબા અનેક ગામડાઓ, અને અનેક બાગ બગીચામાં ભમ ભમતે એક દિવસે તે કુમાર સમુદ્રના તીર ઉપર આવી પહોંચ્યા. ત્યાં કેઇ એક મુસાફર આવે. તે મુસાફર અનેક એ જાઓની પંકિતથી આકુલ સમુદ્રને જોઈ બે કે,
साहीणा मयरयणो अमरमरोरंच भुवण मकरंतो॥ उल्लसिरी हिंन लज्जसि लहरीहिं तरंगिणी नाह।
ભાવાર્થ –હે સમુદ્ર! અમૃત અને રત્ન તને હવાધન છે, છતાં તે લોકોને અમર તથા દારિદ્ર રહિત કરતે નથી; અને મેજાઓને ઉછાળે છે. તે તું જરા પણ કેમ શરમાતે નથી !
આવાં મુસાફરનાં વચન શ્રવણ કરી જીનચંદ્ર છે. હે મુસાફરે ! પરનાં દૂષણ બતાવવાં એ કંઈ વાણીનું ભૂષણ નથી.
छंदजो अणुवइ मम्मरखइ गुणे पयासेइ ॥ सोनिउण माणुसाणं देवाणविवल्लहो होइ ।
ભાવાર્થ–પરની ઈચ્છા પ્રમાણે વરતનાર, પરના દૂષણને ઢાંકનાર, પરના ગુણેને પ્રકાશ કરનાર જે નિપુણ માણસ છે તે દેવતાઓને પણ પ્રિય થાય છે. '
તેટલા માટે તું સમુદ્રના દૂષણ કહેવા ગ્ય નથી કારણકે સમુદ્રમાં ગુણે પણ રહેલા છે.
