________________
(૧૦૩) જલ પ્રત્યે દેડતા હરિણની પેઠે વિષયમૃગ તૃષ્ણાથી આકુલવ્યાકુલ થએલા લે કેને તમે જુઓ છે.
अवश्यं यातारश्चिरतर मुषित्वापि विषयाः ॥ वियोगे को भेदस्त्यजति न जनो यत्स्वयममून् ॥ व्रजन्तः स्वातंत्र्याद तुलपरितापाय मनसः स्वयं त्यक्ताह्यते शम सुख मनन्तं विदधति ।
ભાવાર્થ-શબ્દાદિક વિષયે લાંબા વખત સુધી રહીને પણ અવશ્ય જનારા છે. મતલબ કે તેને વિયોગ અવશ્ય થવાને છે. છતાં પણ લકેવડે વિષય છેડાતા નથી. આપણને ઈચ્છિત વિષયે પિતાની ઈચ્છા પ્રમાણે છે ચાલ્યા જશે ત્યારે આપણા મનમાં પરિતાપ ઉત્પન્ન કરશે. અને આપણે પિતે જે તે વિષયને તજી દઈએ તે તેજ વિષે અનંત સુખને આપે છે. માટે વિષયોને પિતાની મેળે છોડી દેવા તેજ ઉત્તમ છે.
साङ्गैः किं न विषद्यते वपुरिदं किं छिद्यते नामय मृत्युः किं न विजभते प्रतिदिनं दुह्यन्ति किं नापदः॥ सङ्गाः किन भयानकाः स्वपनवद्भोगा न कि वंचकाः येन स्वार्थ मपास्य किन्नरपुर प्रख्ये भवे वः स्पृहा ॥ ભાવાર્થ-વિષ આપવાથી જેમ શરીર બેભાન બની
