________________
१९८
पर्यन्तेऽनशनं कृत्वा, द्रव्यभावविभेदतः ।
जगाम लान्तकं कल्पं,
क्रमाद्
श्री मल्लिनाथ चरित्र
નિર્વાળમેતિ "રૂ
वनमालापि संप्राप्तद्वादश श्रावकव्रती ।
इतवत्यच्युतं कल्पं, तस्माद् मोक्षमवाप्स्यति ॥३५५॥
यथाऽनया निष्कलङ्कं, सुशीलं परिपालितम् । તથાઐરપિ ભૂપાલ !, પાતનીયં મહાવત ! ॥રૂદ્દી સ્વામિન્ ! શીલવતીમધ્યે, ધચૈા વનમાતિા । વાતે બ્રહ્મચર્યાય, ચરિત્રેળ મન્મન: રૂા
मूढो विषयसेवाभिर्विधत्ते जन्म निष्फलम् । વિજ્રીળીતે ન ત્તિ વાતો, રતં સ્વત્વે: પર્વ: ? રૂ। તે મોક્ષસુખ પામશે. (૩૫૩-૩૫૪)
વનમાલા પણ શ્રાવકના બારવ્રત લઈ તેનું આરાધન કરીને બારમા અચ્યુત દેવલોકમાં ગઈ. તે પણ અનુક્રમે મોક્ષે જશે. (૩૫૫)
ઇતિ શીલધર્મ ઉપર વનમાલા કથા.
હે મહાબલ રાજા ! જેમ આ વનમાલાએ નિષ્કલંક શીલ પાળ્યું તેમ બીજા મનુષ્યોએ પણ પાળવું જોઈએ. (૩૫૬)
પછી રાજા બોલ્યો કે :- “હે સ્વામિન્ ! શીલવતી સુંદરીઓમાં એક વનમાલા ધન્ય છે કે જેનું ચરિત્ર સાંભળતાં મારૂં મન બ્રહ્મચર્ય માટે ઉત્સાહિત (ત્વરિત) થાય છે. (૩૫૭)
અહો ! મૂઢ પ્રાણી વિષયસેવન વડે પોતાના જન્મને નિષ્ફળ બનાવે છે. જુઓ ? બાળક અલ્પ કોડીઓનાં બદલામાં ૧. ‘ત્વયંત’ રૂપિ ।
