________________
(૫૧) માટે હે શેઠ! જે લમીના દુઃખથી તમે મરવા તૈયાર થંયા છે તે લક્ષ્મી અસાર છે, ચપલ છે, મલિન છે, અનર્થનું મૂળ છે. વીજળીના ઝબકારની પેઠે હાથમાંથી જતી રહે એવી છે, તે ક્ષણિક લક્ષ્મીને અર્થે કોણ મરીને વ્યર્થ હીરા જેવા મનુષ્યભવને નિષ્ફળ કરે?” ઇત્યાદિક ઉપદેશ સાંભળી શેઠ પ્રતિબંધ પામ્યા. મુનિની પાસે દીક્ષા લઈ સૂત્ર ભણું ગીતાર્થ થયા. ત્યારબાદ અવધિજ્ઞાન ઉપન્યું. એ સુધન ઋષિ વિહાર કરતા ઉત્તરમથુરાએ સમુદ્રદત્ત શેઠને ઘેર વહેરવા માટે ગયા.
તેને ઘેર પિતાનાં સુવર્ણને પાટલા, કુડી, લેટી, કળા, થાળ, દેરાસર પ્રમુખ સર્વ પદાર્થો દીઠાં અને ઓળખી લીધાં. સોનાના ખાંડા થાળમાં સમુદ્રદત્ત શેઠને જમતા દીઠા. એ રીતે તે સાધુને પિતાના ઘરમાં અરહાપરતા ફરતા અને વસ્તુઓને જોતા જોઈ શેઠે પૂછયું કે—મહારાજ ! શું જુએ છે?” ત્યારે અષિએ કહ્યું કે“હે શેઠ ! આ પાટલો, કુડી, કળા, થાળ પ્રમુખ તમે કરાવેલાં છે અથવા તમારા પૂર્વજોનાં કરાવેલાં છે?” શેઠે કહ્યું–‘એ પ્રથમથી જ મારા ઘરમાં છે.” ઋષિએ કહ્યું કે“તમે આવા ખાંડા થાળમાં શામાટે જમે છે ?” શેઠે કહ્યું કે“શું કરીએ એ થાળમાં બીજો ખંડ ચૅટ નથી.” એટલે ઋષિએ કેડમાંથી થાળનો ખંડ કાઢી થાળ ઉપાડીને તેની સાથે મેળવ્યા એટલે પિતાની મેળે ચુંટી ગયે. થાળ સંપૂર્ણ અખંડ થયો, તે જોઈને શેઠના કુટુંબને કૌતુક થયું. સાધુએ ચાલવા માંડયું એટલે શેઠે વંદન કરી પૂછયું કે-“હે મહારાજ ! એ શી વાત છે ?” સાધુએ કહ્યું કે- તું અસત્ય બેલે છે, તેથી તેને હું શું કહું ? ” શેઠે કહ્યું કે-“હું અસત્ય બેલ્યો છું, પરંતુ ખરી વાત તો એ જ છે કે એ ઋદ્ધિને મારે ઘેર આવ્યું આઠ વર્ષ થયાં છે.”
સાધુએ કહ્યું કે-એ ત્રાદ્ધિ મેં એાળખી છે. એ સર્વ મારા પિતાના પિતાના વખતની છે, પણ મારા પિતા મરણ પામ્યા પછી હું તેને સુધન નામે પુત્ર હતો. તે લક્ષ્મી મારા હાથથી ગઈ, તેથી મેં વૈરાગ્ય પામી દીક્ષા લીધી. મને અવધિજ્ઞાન ઉપન્યું છે, તેથી
