________________
ભાવાર્થ –હે ભગવન્! તું સર્વ જગતવાસી જીને બાંધવ છે, વલી સવ્વગ્ન એટલે સર્વજ્ઞ છે અર્થાત્ સર્વ વસ્તુને જાણ છે, તથા સવદંસણ એટલે સર્વ વસ્તુને દેખવાવાળો છે, તથા સર્વ મુનિએમાં ઇંદ્ર સમાન છે માટે મેં જે જે પ્રશ્ન પૂછડ્યા તે સર્વ ક્યા કર્મનાં ફળ છે? તે સંબંધી સર્વ વાત કહે છે ૧૨
एवं पुठो भयवं, तियसिंदनरिंदनमियपयकमलो । अह साहिउं पयत्तो, वीरो महुराइ वाणीए ॥ १३ ॥
ભાવાર્થ –એ પ્રકારની પૃચ્છા શ્રીૌતમસ્વામીએ કર્યા પછી તિયસિંદ એટલે ત્રિદશ જે દેવતા તેના ઈંદ્ર અને નરીંદ જે રાજાઓ તે જેના પદકમલને નમે છે એવા શ્રીવીર ભગવાન મધુરી વાણીએ કરી પ્રશ્નના ઉત્તર કહેવા માટે પ્રવર્યા છે ૧૩ છે
અહીંયાં પરમેશ્વરની વાણી સાંભળતાં થકાં જીવને કષ્ટ, ક્ષુધા, તૃષા જાણવામાં આવે નહીં, તે ઉપર કઈ એક વૃદ્ધ સ્ત્રીની એટલે ડેશીની કથા કહે છે–એક ગામમાં કઈ વણિક રહે છે. તેને ઘેર એક ડોશી ચાકર છે, તે ઘરનું કામકાજ કરે છે. એકદા તે ડેશી ઈધણ લેવા માટે વનમાં ગઈ. તે મધ્યાહે સુધા અને તૃષાએ પીડાણું, તેથી થોડાંક ઇંધણ લઈને પાછી ઘેર આવી. તેને દેખીને શેઠે કહ્યું કે- “અરે ડોશી ! આજે ઈધણ થોડાં કેમ લાવી ? બીજાં ઈધણ લઈ આવ, પછી ખાવાનું મળશે. તે સાંભની ફરીને તે ડેશી પાછી વનમાં ગઈ. બપોરનો વખત હતું તેથી લૂ અને તાપને સહન કરતી થકી બીજી કાષ્ઠભારી ઉપાડીને તે ઘરભણી ચાલી. માર્ગમાં એક કાષ્ટ નીચે પડી ગયું તેને ઉપાડવા નીચી વળી. એટલામાં શ્રીવીર ભગવાનની વાણું તેના સાંભળવામાં આવી; તેથી ત્યાં જ ઉભી રહી. વાણીની મધુરતાને વેગે સુધા, તૃષા અને તાપની વેદના તેના જાણવામાં ન આવી અને ધર્મદેશના સાંભળી હર્ષ પામતી સાંજે ઘેર આવી. તેને શેઠે ઘેર આવવામાં અસૂર થયાનું કારણ પૂછયું, તે વારે તેની આગળ ખરેખરી વાત કહી સંભળાવી. તે વારે શેઠે પણ ત્યાં જઈને શ્રી મહાવીરનાં વચન સાંભળ્યાં, અને તે ડેશીમાં ધર્મને ગુણ
