________________
( ૧૧૧ ) બેલી કે-“અત્યારે તેમનું શું થયું હશે?” તે સાંભળી શ્રેણિક રાજાએ પરપુરૂષના સમાગમ સંબંધી શંકા કરીને ચિતવ્યું કે મારું અંત:પુર સઘળું બગડેલ જણાય છે. પ્રભાતે અભયકુમારે આવી પ્રણામ કર્યા એટલે શ્રેણિક રાજાએ કહ્યું કે--અંતેઉરને પ્રજાળી નાખે.” એમ કહી પોતે વીર ભગવાનને પૂછવા ગયા. પાછળથી અભયકુમારે ચિંતવ્યું કે-અંતેઉરમાં તે ચિલ્લણાદિક મહા સતીઓ છે, માટે આગ ન દેવાય.” એમ વિચારી એક જૂની હસ્તીની શાળા હતી તેને આગ લગાડી પોતે પણ શ્રીવીરના સસરણ ભણું ચાલ્યા. ત્યાં શ્રેણિકે શ્રી વીર પરમાત્માને પૂછયું કે–“હે ભગવન્! મારી સ્ત્રી ચલ્લણા સતી છે કિવા અસતી છે?” પ્રભુએ કહ્યું કે-“ચેડા મહારાજાની ચેલૂણા વિગેરે સાત પુત્રીઓ સતીઓ છે. તે સાંભળી શ્રેણિક પાછો વળે. એટલામાં ગામમાં આગ બળતી દીઠી. માર્ગમાં અભયકુમાર મન્યતેને રાજાએ પૂછયું કે-“અંતેઉરને આગ લગાડી?” અભયે કહ્યું કે “હા સ્વામિન્ ! આગ લગાડી.” ત્યારે શ્રેણિકે રેષ આણને કહ્યું કે-“તું કેમ ન બન્યો? માટે તું મારાથી દૂર જા.” એટલે અભયકુમારે કહ્યું કે મને આપને આદેશ જ જોતો હતો, તેથી હવે સંયમરૂપ ઠંડી આગમાંહે પ્રવેશી કાર્યસાધન કરશું.” એમ કહી સમેસરણે જઈ શ્રીવીરપરમાત્માને હાથે દીક્ષા લીધી. રાજા શ્રેણિકે પણ નગરમાં આવી હસ્તીની શાળા બળતી જોઈ કે તરતજ કરી સમોસરણ ભણું ચાલ્યા. તે સમવસરણમાં આવે છે, એટલામાં તો અભયકુમાર દીક્ષા લઈને સાધુના સમુદાયમાં જઈને બેઠા હતા. તેને વાંદીને રાજાએ પોતાનો અપરાધ ખમાબે. અભયકુમાર જ્ઞાન, દર્શન, ચારિત્ર નિરતિચારપણે પાળી સર્વાર્થસિદ્ધ વિમાને દેવ થયા. તે એકાવતારી થઈ મેક્ષે જશે.
महीहारं वीररत्नं, श्रीदं गौरतनुं मतम् । जितैनसं सूर्यरम्यं, प्रणमामि मुहुर्मुहुः ॥१॥ એમ અડતાલીશ પૃચ્છાના ઉત્તરો પરમેશ્વરે કહ્યા.
છે ઈતિ અભયકુમાર કથા છે
