________________
પ્રકરણ ૨૩ મુ
૧૯૭
પહેરાવ્યાં, અને મંગલસ્થાપના આગળ અને બેસાડી. “હવે હું જાઉં છું. આપણે ફરીને કોઇક દિવસ મળીશું ! ” એમ કહી રાજમહેલની પછવાડે નાની મારી વાટે સાદાં કપડાંમાં સુભદ્રા બહાર નીકળી ગઈ. સંકેત સ્થળ આગળ રાજકુમાર પોતાના મનાવેગ અન્ધની સાથે એની વાટ જોતા હતા, ત્યાં તે આવી પહેાંચી. મન્નેએ એકક્ષ્મીજાને જોયાં, મળ્યાં-હસ્યાં, મનાવેગ ઉપર સવાર થઈ તરત જ રાત્રિને સમયે બન્ને વલભીનગરીની બહાર નીકળ્યાં. નગરીની મહાર શિવાલય આગળ રાજકુમારે અશ્વને થાભાળ્યા. કઇક વિચાર કરી કુમારે માળા સુભદ્રાને પાતાની સાથે લાવેલાં કપડાં આપી કહ્યું, આ વસ્ત્રો પહેરી મારા જેવા કુમાર ની જાઓ ! જેથી આપણેા માર્ગ નિર્વિઘ્ને પસાર થાય.”
66
66
માળા !
સુભદ્રાને રાજકુમારની વાત હુંચે ઉતરી ને તેણીએ પુરૂષના સ્વાંગ સજી લીધેા. આ સુંદર નવજુવાન ચહેરાના ચુવકને જોઇ રાજકુમાર બહુ આન પામ્યા. સુભદ્રા ! તને જોઇ આજે મને અહુ આદું થાય છે ! ” “ જ્યાંસુધી હું સ્ત્રીના સ્વરૂપમાં ફેરવાં સુધી તમારે મને આનંદ કહીને જ ખાલાવવા, આમ કહી સુભદ્રા હસી.
નહિ ત્યાંકુમાર ! છ
“અરે, વાહ રે મારા આનંă પહેલવાન ! '” એમ ખેલતા હષથી રાજકુમાર આનદને જોઇ રહ્યો. એક નવજીવાન પુરૂષ છુ, માર!” આનંદ એાઢ્યા.
“ આનંદ! તને જોઇને હુ* ભૂલી નં છું, હા ! ” રાજકુમારે કહ્યુ .
“એમ ભૂલ્યે કામ ન લાગે ! હજી આપણે, આપણે સ્થાનકે તા જઈ એ! "" આમ ખેલતાં આનંદની આંખ હસી.
