________________
૧૭. ભદ્રક વૃષભની કથા :
હવે પેાતાને માથે કલ કે પ્રાપ્ત થવાથી અત્યંત ખેદ પામેલે તે વૃષભ ફરતા ફરતા જ્યાં ગામનું પાંચ કાઇ માણસનેા ઇન્સાફ કરવા ખેડુ હતુ. ત્યાં ગયેા. તે વખતે સાચા ખાટાનું પારખું કરવાને એક કાશ લાલચેાળ કરી રાખી હતી, ત્યાં વૃષભ ઊભું રહ્યો. એટલે કાઇ માણસે કહ્યુ :-‘અરે ! જિનદાસ શેઠને મારી નાંખનારા! વળી તું પણ અહિં કેમ આવ્યે છે ?' ત્યારે વૃષભે પેાતાનું માથુ ધૂણાવીને તેને જણાવ્યું કે— મે માર્યાં નથી.’ એટલે પંચે કહ્યું:- જો તે શેઠને ન માર્યા હોય, તે આ તપાવેલી કાશને ઉપાડ.' વૃષભે સત્યના ખળથી શીતળ થઈ ગયેલી કેશને તત્કાળ જીભવડે ઉપાડી પેાતાની સત્યતા દેખાડી આપી અને પેતે અપરાધરહિત થયા.
"
: 93
મુનિપતિસાધુ કુચિકશેઠને કહે છે કે-ટુ શ્રેષ્ઠિન્ ! જો તને મારા વચનની પ્રતીતિ ન થતી હોય, તે હું પણુ તેવી જ રીતે દિવ્ય કરીને પ્રતિત્તી કરી આપું.' એટલે કુચિકે કહ્યું:-‘તમે દ્વિવ્ય કરી આપ પણ તે મારાથી કેમ માય? કારણ કે ચે.રી કરનારા માણસ છુટી જવાને માટે ઘણા ઉપાય કરે છે, માટે હું સાધે! તમે ભદ્રક વૃષભ સરખા નહીં, પરંતુ ગૃહકાકિલા (ગાળી) જેવા છે.' મુનિએ પૂછ્યું. એમ કેમ ?
કુચિકે કહ્યું:-ગરાળી સર્વ જીવામાં શરીર તેા ન્હાની, પણ બહુ તુચ્છ મનવાળી અને કૃતઘ્ની હેય છે. હુમેશાં
