________________
જગદ્ગુરુ હીરવિજયસૂર
૧૭૧
સત્કાર કરવા ફરમાવ્યું.....પોતાના કામમાંથી નિવૃત્ત થઈ ને બાદશાહ દરબારમાં આવ્યે અને સૂરિજીને પેાતાની પાસે લઈ આવવા માટે અમુલજલ પાસે નાકરને મેાકયેા. અખુલલ સૂરિજીને લઈ ને દરબારમાં આવી પહોંચ્યા. સૂરિજીને આવતા જોઈ ને અકબર પેાતાના સિંહાસન ઉપરથી ઊભા થયા અને કેટલાંક ડગલાં સૂરિજીની સામે જઈ ને એણે એમને પ્રણામ કર્યાં. બાદશાહની સાથે એના ત્રણે પુત્રાએ—રશેખ સલીમ, મુરાદ અને દાનિયાલે—પણુ એ પ્રમાણે નમસ્કાર કર્યાં. સૂરિજીએ બધાને સુભાશિષ આપી.
‘ગુરુજી, આપ સારા (અચ્છા) તેા છે ને? ' એમ કહીને બાદશાહ એમને પેાતાના ખાસ ખંડમાં લઈ ગયા. ત્યાં કીમતી ગાલિચા બિછાવેલા હતા, તેથી સૂરિજીએ એના ઉપર પગ મૂકવાની ના કહી દીધી............... અને કહ્યું: કદાચ આની નીચે કીડી વગેરે હાય તે। તે અમારા પગના વજનથી હણાઈ જાય, એટલા માટે અમારાં શાસ્ત્રામાં મુનિઓને વસ્ત્રથી ઢાંકેલી જમીન ઉપર પગ મૂકવાના નિષેધ કરવામાં આવ્યા છે.’
<
..સૂરિજી ત્યાં જ ઉધાડી જમીન ઉપર પેાતાનું જ એક નાનું સરખું ઊની વસ્ત્ર બિછાવીને એના ઉપર બેસી ગયા. બાદશાહ પણ ત્યાંજ એમની સામે ગાલીચા ઉપર બેસી ગયા....... બાદશાહે પૂછ્યું : · આપ કયાંથી અને કેવી રીતે અહીં આવી પહેાગ્યા છે ?’ સૂરિજીએ જવાબમાં કહ્યું કે · આપની પૃચ્છાને માન આપીને અમે છેક ગંધારથી પાવિહાર કરતા અહી પહેાંચ્યા છીએ.' ખાત્શાહ આ સાંભળીને ઈંગ થઈ ગયા. એણે કહ્યું : અહા, આવી વૃદ્ધાવસ્થામાં મારા માટે આપ આટલે દૂરથી આટલા દિવસને વિહાર કરીને અહીં આવ્યા છે. ! અને આપે આવું આકરુ કષ્ટ ઉઠાવ્યું છે! શું મારા ગુજરાતના સૂબેદાર શહામુદ્દીન અહમદખાંએ કૃપણુતાને કારણે આપને બેસવાને માટે કાઈ વાહન વગેરે પણ ન આપ્યું?' મુનીશ્વરે કહ્યુ, ‘ તે તે બધુંય હાજર કરવા પ્રંચ્છતા હતા, પણ અમે, અમારા નિયમ મુજબ, આવી કાઈ ચીજ લઈ નથી શકતા.
*
>
