________________
(९६)
मोहनचरिते पञ्चमः सर्गः। कायोत्सर्ग विधायैवं ध्यायन्तस्ते चिदात्मनि ॥ तल्लीनतामवाप्याशु तत्यजुर्ममतां तनोः॥१६॥ महानुनावान् दृष्ट्वा तान् शार्दूलोऽगात्पराङ्मुखः॥ कः सर्वनूतसुहृदं दन्तुं जगति शक्नुयात् ॥१७॥ सो जयतीत्येवं वदन्तो मोदनर्षयः ॥ स्मृत्वा पञ्चनमस्कारं कायोत्सर्गमपारयन् ॥१७॥ वियवहयङ्कधरणी-मिते विक्रमवत्सरे ॥ श्रीमोहनपदैः पूत-मनूऊयपुरं पुरम् ॥२॥ जव्यतो नावतश्चैव निर्ग्रन्था यतयोऽथ ते॥ सर्वसावधविरता न्यवसंस्तत्र संमदात् ॥२०॥ अथासन्नतमं वर्षा-वासं तत्र चिकीर्षवः ॥ श्रीमोदनर्षयोऽनूवं-स्तपःस्वाध्यायतत्पराः॥१॥
મારે વૈરભાવ નથી. એવી ભાવના કરીને ચેતન્યસ્વરૂપમાં તલ્લીન થયેલા મેહનમુનિજીએ તે જ વખતે શરીર ઉપરની મમતા છોડી દીધી. (૧૪–૧૫-૧૬) મહાનુભાવ એવા મોહનમુનિને જોતાંજ વાઘ મોટું ફેરવીને પાછો ગયો. “સર્વ જીવોની જોડે ભાવથી મિત્રભાવ જે રાખે છે તેને આ જગતમાં કોણ ઉપદ્રવ કરી શકે?” (૧૭) પછી મોહનજીએ
કેવલિભાષિત ધર્મ જયવંત છે.” એવું વચન આનંદથી કહ્યું, અને નવકાર સંભરીને કાઉસગ પાર્યો. (૧૮) સંવત્ ગણીસે ત્રીસ(१८३०)मा मोहनमुनिना यस्पर्शथी सयपु२ पवित्र थयु. (१८) પછી દ્રવ્યથી તથા ભાવથી નિગ્રંથ થએલા મેહનમુનિજી સર્વ સાવધव्यापारने त्यागरीने त्या मुशीमा २था. (२०) नावटुं याમારું ત્યાં કરવાની ઇચ્છાથી મેહનમુનિજીએ તપસ્યા તથા ભણવંગ
