Vishvani Adhyatmik Ajayabio Aapna Sadhu Sadhvio Part 03

SR No.: 022595
Original Sutra Author: N/A
Author: Gunhansvijay
Publisher: Kamal Prakashan Trust
Publication Year: 2014
Total Pages: 124
Language: Gujarati
Classification: Book_Gujarati
File Size: 19 MB

Page 57

-------વિશ્વની આધ્યાત્મિક અજાયબીઓ ~-~-~
“ના રે ના ! આ બધું કંઈ ગુરુજીએ શીખવાડવું પડે? આ તો સીધી-સાદી વાત છે. એટલો તો ખ્યાલ કોઈને પણ આવે..” (એ મુનિ તો સાવ જ સરળ છે, એમને એ વાતનો ખ્યાલ જ નથી કે આવી સમજણ. તો ઘણા ઓછાઓને પડે. રે ! કોઈ સમજાવે એ પછી પણ આ બધું દોષરૂપ લાગવું અઘરું છે. તો વગર સમજાવ્યું આ બધું દોષરૂપ શી રીતે લાગે ?)
(કેટલીક ધ્યાનમાં લેવાની બાબતો :
(ક) રથયાત્રા, મહાપૂજા એ શાસનપ્રભાવનાનું કારણ હોવાથી, મુગ્ધજીવોને બોધિબીજનું કારણ હોવાથી એ રીતે ઉપાદેય છે. સાધુઓએ પણ જિનાજ્ઞા પ્રમાણે તે તે કાર્યક્રમમાં ઔચિત્યપૂર્વક હાજરી આપવી એ પણ યોગ્ય છે. પરંતુ એ સમજી લેવું કે “રથયાત્રામાં જાતજાતના બેંડો - અવનવા કાર્યક્રમો... વગેરે જોવાની ઉત્કંઠા-કુતૂહલવૃત્તિ એ દોષ રૂપ છે.” એમ મહાપૂજામાં પણ સમજી લેવું.
(ખ) કોઈક આ પ્રસંગ વાંચીને એમ પણ વિચારે કે “આ બાલમુનિઓ બધાના દોષો જ જોતા હશે? એ નિંદા તો નહિ કરતા હોય ને ?.” પણ આવો વિચાર બિલકુલ યોગ્ય નથી. તેઓ નિખાલસ, સરળ, નમ્ર છે. આવી બધી મલિનતાઓ એમનામાં પ્રવેશી નથી. માટે જ તો ગચ્છના સાધુઓની ભક્તિ કરવા માટે તેઓ કેટલા બધા ઉત્સાહિત છે !
એમની સૂક્ષ્મ અને નિર્મળપ્રજ્ઞા ગુણદોષોનો જલ્દી બોધ કરાવી દે છે.
(ગ) કંઈપણ નવું થવાનું હોય, કંઈપણ નવી વસ્તુ હોય... તો એ જોવા-જાણવાની સહજ ઉત્કંઠા લગભગ દરેકને થતી હોય છે. એ દોષ ભલે નાનો હોય, પણ એ આપણા જીવનમાં પણ આપણે અનુભવતા હશું. આત્માને, શાસ્ત્રોને, શાસનને જોવું-જાણવું-અનુભવવું એ પરમાર્થ છે. આ બાલમુનિ આવડી ઉંમરમાં આવા સૂક્ષ્મ દોષોને પકડી શકે, ત્યાગી શકે, એ બધું છતાં નિરભિમાની રહી શકે... એ માસખમણના પારણે માસખમણ કરવા કરતા પણ ઘણી જ મોટી સિદ્ધિ છે. ઊંડાણથી વિચારશું તો આ વાત સમજાયા વિના નહિ રહે. જાતને જ પૂછીએ કે આવા આશ્ચર્યકારી પ્રસંગો, વસ્તુઓ, કાર્યક્રમો જોવા-જાણવાની ઈચ્છા-પ્રવૃત્તિને આપણે રોકી શકીએ છીએ ખરા? નવું સાંભળવા, નવું જોવા... આપણી ઈન્દ્રિયો ઉત્કંઠિત નથી થતી ?..)
ચૌદ રાજલોકવ્યાપી જિનશાસન મુંબઈના એક સુખી પરિવારને ઘરના કામકાજ માટે એક કામવાળીની જરૂર હતી. અત્યારે ઘણે ઠેકાણે એવું પણ શરૂ થયું છે કે સુખી પરિવારો ગામડાઓમાંથી ગરીબ છોકરા-છોકરીઓને શહેરમાં લાવી પોતાને ત્યાં ચોવીસ કલાક માટે રાખે. એ ત્યાં જ રહે, ત્યાં જમે. મહીને-વર્ષે એને પગારની રકમ આપી દેવામાં આવે.