Vishvani Adhyatmik Ajayabio Aapna Sadhu Sadhvio Part 03

SR No.: 022595
Original Sutra Author: N/A
Author: Gunhansvijay
Publisher: Kamal Prakashan Trust
Publication Year: 2014
Total Pages: 124
Language: Gujarati
Classification: Book_Gujarati
File Size: 19 MB

Page 118

——————વિશ્વની આધ્યાત્મિક અજાયબીઓ—————— મુનિરાજે પોતાની સાથે રહેલા વૃદ્ધમુનિને બધી વાત કરી.
મુંબઈના એક સંઘમાં એ બંને મુનિવરો રોકાયા હતા. વૃદ્ધમુનિની ઉંમર ૭૦ આસપાસ ! બે-ચાર દિવસ પહેલા રાત્રે માત્ર કરવા જતા બે પગથિયા ચૂકી ગયા, પડ્યા અને સોજો આવી ગયો. “એની મેળે મટી જશે” એમ વિચારીને વૃદ્ધમુનિએ કોઈ ઉપચાર કરાવ્યા નહિ. પણ છેવટે દુઃખાવો વધ્યો. એ કારણસર અને બીજા પણ અમુક કારણસર બંને મુનિઓ ગુરુના કહેવાથી એ સંઘમાં રોકાઈ ગયા. ગુરુ શાસનના કાર્ય માટે વિહાર કરી મુંબઈના જ અન્ય સંઘમાં પહોંચ્યા.
વૃદ્ધ મુનિરાજ ! ૭૦ આસપાસ ઉંમર ! પણ તપસ્વી અને સંયમના ખપી મહાત્મા ! ૯૧થી ૯૬ ઓળી સળંગ કરી, વચ્ચે મહિનો આરામ કરી ૯૭ થી ૧૦૦ ઓળી એક સાથે ઉપાડી. આ સમયે એમને ૧૦૦મી ઓળી ચાલતી હતી. ૨૦ જેટલા આંબિલ થઈ ગયેલા.
એમની ભાવના રોજેરોજ ઉછાળા મારતી હતી. ગુરુની રજા લઈ એમણે સંકલ્પ કર્યો કે “આખી ૧૦૦મી ઓળી માત્ર ને માત્ર કોઈપણ એક જ દ્રવ્ય (માત્ર ખીચડી, માત્ર રોટલી, માત્ર ઢોકળી કે માત્ર મગ...) વાપરીને કરવી.” અને ૨૦ જેટલા આંબિલ તો એ રીતે કરી પણ લીધા.
એ એકદ્રવ્ય પણ દોષિત ન લેવું પડે, એ માટે છેક બે કિ.મી. દૂર રહેલા આંબિલ ખાતે રોજ જાતે વહોરવા જાય, ત્યાં ૫૦-૬૦ આંબિલ રોજ થતા હોવાથી નિર્દોષ ગોચરી મળી રહે. કોઈપણ એક જ દ્રવ્ય વહોરી લાવે. પગમાં દુઃખાવો સોજો હોવા છતાં તેમણે છૂટ લેવાનો વિચાર ન કર્યો. યુવાનમુનિએ કહ્યું કે “હું રોજ તમારા માટે ત્યાં જઈ આવું...” પણ એમની જીદ ભારે ! “મારા માટે મારે કોઈને ૨ કિ.મી. નથી મોકલવા.” અને જીદ કરી જાતે જ ગોચરી જઈ આવે. આ રીતે નિર્દોષ ગોચરી માટે રોજ ૪ કિ.મી.નો વિહાર થાય. છતાં પ્રસન્નતા ફાટફાટ થાય.
પગનો સોજો ઉતરતો ન હોવાથી ત્યાં ડોક્ટરને બતાવ્યું, આંબિલમાં લઈ શકાય એવી દવાઓ શરુ કરી. પણ સોજો અને એનો દુઃખાવો ઘટતો ન હતો. આમ છતાં ધીમે ધીમે ચાલીને પણ જાતે જ દૂરથી ગોચરી લાવવાનું ચાલુ !
એ સંઘના ઉપાશ્રય એવો કે એમાં માત્રુ પરઠવવાની કુંડી અગાસીમાં હતી, એટલે માત્ર પરઠવવા ત્રણ માળ ચડવું પડે. અને આ વૃદ્ધમુનિને રોજ રાત્રે ત્રણથી ચાર વાર માત્ર જવું પડે. છતાં અંધારામાં ગમે ત્યાં પરઠવી દેવાનો વિચાર પણ એમને ન આવ્યો. સાથેના મુનિને રાત્રે ઉઠાડવા પણ એ તૈયાર નહિ, રોજ રાત્રે ત્રણથી ચાર વાર ત્રણ માળ ચડે, અને ઉતરે. પગનો દુઃખાવો સહન કરતા જાય અને ધીમે ધીમે ચડ-ઉતર કરતા જાય. છતાં ફરિયાદનું નામ નહિ !
આવી પરિસ્થિતિમાં જ એક દિવસ ગુરુનો આદેશ આવ્યો કે “અગત્યના કામ હોવાથી તમે બંને મારી પાસે આવી જાઓ.”
કુલ ૬૦ કિ.મી.નો વિહાર કરવાનો હતો. યુવાનમુનિને ચિંતા હતી કે આ વૃદ્ધ મુનિ વિહાર નહિ કરી શકે ? ડોળી-વ્હીલચેરમાં લઈ જવા પડશે.”
પણ સંયમાનુરાગી વૃદ્ધમુનિ કહે “મેં કદી ડોળી-વ્હીલચેર વાપરી નથી, અને હું ધીમે ધીમે તો ચાલી શકું છું, એટલે હું વિહાર કરીને જ આવીશ. મારે કશાનો ઉપયોગ કરવો નથી.”