________________
ભાવાર્થ : જેમ કોઈ માણસ જીવવાને માટે બળતી અગ્નિમાં ઊભો રહે અથવા આશીવિષ સર્પને ક્રોધ પમાડે, અથવા જીવવાને માટે ઝેર ખાય; આ ઉપમાઓ ગુરુની આશાતના કરવાવાળાઓને સંભવે છે. એટલે જેમ જીવવાને માટે ઉપર કહેલી વાતો કરવામાં આવે તો ઉલટું તેનાથી મરણ થાય છે, તેવી જ રીતે ગુરુની આશાતના કરવાથી સંસારની વૃદ્ધિ થાય છે. ૭ કદાચ મંત્રાદિકથી બંધાયેલ અગ્નિ માણસને બાળે નહિ, કોપાયમાન થએલ આશીવિષ સર્પ કરડે નહિ, અને કદાચ હાલાહલ વિષ ખાવાથી મરણ પણ ન થાય, તો પણ ગુરુની હીલના કરવાવાળાને તો મોક્ષ જ ન થાય. ૭ જેમ કોઈ માણસ પર્વતને પોતાના માથા વડે ભાંગવા ઇચ્છે, અથવા સુતા સિંહને જગાડે, અથવા શક્તિની ધારા ઉપર હાથે કરી કોઈ પ્રહાર કરે, અને આ પ્રમાણે કરવાથી તેમ કરવાવાળાને જે ગેરફાયદો થાય છે તે પ્રમાણે ગુરુની આશાતના કરવાવાળાને ગેરફાયદો થાય છે. એમ બન્ને બાજુ સરખી ઉપમા જાણવી. ૮ કદાચિત કોઈ પ્રભાવિક અતિશયના બળે મસ્તકે કરી પર્વત પણ ભેદાય, મંત્રાદિકના પ્રભાવથી (સામર્થ્યથી) ક્રોધાયમાન થએલ સિંહ પણ ભક્ષણ ન કરે, કદાચ શક્તિ વડે શરીર ન પણ ભેદાય, તો પણ ગુરુની હીલના કરવાથી મોક્ષ થાય નહીં. ૯ (અગ્નિ આદિની આશતના નાની છે અને ગુરુની આશાતના મોટી છે તે દેખાડે છે) અપ્રસન્ન થયેલ આચાર્યથી સદ્બોધના અભાવે મિથ્યાત્વની પ્રાપ્તિ થાય છે, માટે ગુરુની આશાતના કરવા વડે મોક્ષ થતું નથી. જો આમ છે તો અનાબાધ (પૂર્ણ શાશ્વત) સુખના અભિલાષીઓએ, જેવી રીતે ગુરુ પોતના ઉપર પ્રસન્ન રહે તેવી રીતે વર્તવું. ૧૦
જહાહિઅગ્ગી જલણં નમંસે, નાણાહુઇ-મન્તપયાભિસિત્તે ।
એવાયરિયું. ઉવચિઠએજ્જા અણન્ત-નાણોવગઓ વિ સન્તો ||૧૧|| જસન્તિએ ધમ્મપયાઇ સિમ્બે, તસન્તિએ વેણઇયં પઉંજે, । સક્કારએ સિરસા પંજલીઓ, કાય-ગિરા “ભો” મણસા ય નિચ્ચું ||૧| લજ્જા દયા સંજમ બમ્બચેર, કલ્લાણ-ભાગિક્સ વિસોહિ-ઠાણં જે મે ગુરૂ સયયમણુસાસયન્તિ, તેડહં ગુરૂં સયયં પૂયયામિ ॥૧૩॥
જહા નિસન્તે તવણશ્ચિમાલી, પભાસઇ કેવલ-ભારહં તુ । એવાયરિઓ સુયસીલ બુદ્ધિએ, વિરાયઈ સુર-મજ્યું વ ઇન્દો ||૧૪ll
અધ્યયન
૧૪૧
