________________
(23)
'मानुषीं मूर्तिमापन्ना भारतीवेभ्यनंदिनी ॥
અવત્તાય યુધ્નામિ—યુત્ક્રમેવોહમાયઃ ॥ ૩૧ || - અ:—મનુષ્યપણાના આકારને ધરનારી જાણે સરસ્વતીજ હોય નહિ એવી તે શેઠની પુત્રી એલી કે, હું સખીઓ! તમેા ચુક્તજ કહા છે, ॥ ૩૯ u
परं भजामि भर्त्तारं । प्रेमविश्रामधामकं || I
નિવિજ્ઞાનનેને માયો | હોદ્દેઽસ્મિનિવૃતં મૃત || ૩૦ || અથ:-પરંતુ પ્રીતિ અને વિશ્રામના સ્થાનરુપ ભર્તારને મેલવવા ઈચ્છું છું; કેમકે પ્રાયે અજ્ઞાની લોકોથી આ જગત ભરેલું છે. परिणेयः पुमानेकः । स्त्रिया चेत् सोऽपि निर्गुणः ॥
तदाप्नोतु कथंकारं । काराक्षिप्तेव सा सुखं ॥ અ:—સ્રી એકજ પુરુષને પરણી શકે નિર્ગુણી નિવડ્યો, તે તેણી જાણે કેદખાનામાં પડી હાય શીરીતે સુખ પામી શકે? ૫ ૪૧ ૫
છે
અને તે
iોરાંશો: હા મીતિઞમોત્તેઃ શીશાહિન; II ઘતું હાસ્માદ રાજ્ય-મિત્ર જાતરચેતમાં ॥ ૪૬ | અસ્થિને જેમ ધૂળતા તેમ શીલવત મનુષ્યને જનપ્રવાદને શા ડર છે? તેમજ મારાજેવી કાયર મનવાળીને રાજ્યસરખુ વ્રત મેલવવુ કયાં સહેલું છે ? ૫ ૪ર u `
J
न न जानामि तत्पित्रो — हृदि शल्यायितास्म्यहं ॥ વોમિ િયોગ્ય । ત્તિ વૈવાવિત ॥ ૪૨ ॥
અ:—વલી માબાપના મનમાં હું એક શલ્ય સરખી થઇ પડી છું, તે વાતતે પણ હું નથી જાણતી તેમ નથી, પરંતુ શું કરૂ કે દૈવયોગે યોગ્ય પતિને હું મેલવી શકતી નથી. ૫ ૪૩।।
તતઃ તે વર: પ્રેમા—મિતિ વૃષ્ટાજિમિ; પુનઃ ||
४१ ॥
પણ જો
નહુ તેમ
.શષ્ટમાનદ સા રાજા | રામન્યાહાંનું વત્તઃ ॥ ૪૪ ॥ અથ:—ત્યારે સખીઓએ તેણીને પૂછ્યુ કે તને કયા વર પ્રિય છે? ત્યારે તે માલિકા કામદેવરૂપી હાથીને ( વશ કરવામાં ) અંકુશસરખુ વચન ખેલી કે, ૫ ૪૪ ૫
सुकृतस्यात्र किं सारं । कि सारं नरजन्मनः ।
विद्यायाचापि किं सारं । किं सारं शर्मणां पुनः ॥ ४५ ॥
