________________
जोतां मने बहु वखत लागी गयो, केमके मोहितचित्त थवाने लीधे वखत जतो मालुम पडतो नथी ॥ ३३ ॥ हे मित्र, ते आश्चर्यकारक स्थानमा जे जे आश्चर्यों में जोयां, ते मोंढेथी कही शकाय तेवां नथी ॥ ३४ ॥ केमके जे विषयनो शरीरधारीओनी इन्द्रिओथी अनुभव थाय छे, तेने सरस्वति पण मोंढथी कही शकती नथी ॥ ३५ ॥ हे मित्र, धर्मना समान तने छोडीने हुं आटलो वखत त्यां रह्यो, माटे मने अविनयीने ए अपराध क्षमा करवो जोइए ॥ ३६ ॥ आ वातो सांभळीने पवनवेग शुद्ध चित्तथी हास्यपूर्वक कहवा लाग्यो के, एवो कोण मूर्ख छ के जे धूर्ताना मिठां वचनो सांभळीने न ठगाय ? ॥ ३७ ॥ हे मित्र, जे कौतुक तें जोयां ते मने पण बताव ! केमके जे सज्जन पुरुष होयछे ते भाग कर्या वगर कई पण भोगवतो नथी ॥ ३८ ॥ मित्रवर्य, मने ते कौतुकने जोवानी घणी उत्कंठा छे, माटे त्यां पाछा चालो. जे मित्र छे ते मिलनी वातने कदापि नाकबुल करतो नथी ॥ ३९ ॥ आ प्रमाणे सांभळीने मनोवेगे कडं के हे मित्र, नक्की जइशुं परंतु जलदी न करो, केमके उदम्बर फल जलदीथी पाकतुं नथी ॥ ४० ॥ माटे काले सवारमांज भोजन करीने निराकुलताथी जईशुं. केमके भूख लागवाथी जेनुं चित्त ग्लानिरुप थई जाय तेनो सघळो आनंद जतो रहे छे ॥ ४१ ॥ ए पछी बन्ने मित्रो एक साथे थइने पोताने घेर चाली गया. आ मित्रो एवा छे के प्रकाशमान छे शोभा जेनी ते जाणे उत्साह अने नय बन्ने एकज रुप थइ रह्या छे ॥ ४२॥ पोताने घेर पहोंचीने ते बन्ने मित्रो मळी साथे साथे भोजन करीने बेठा अने सूता ते पण ठीकज छे, केमके स्नेहथी वशीभूत छे चित्त जेतुं एवा पुरुष एक क्षण पण परस्परनो वियोग सहन करी
