________________
૨૧૨
તેટલું જ ધાન્ય, દ્વિપદાદિકામાં નિયમ, એક સચિત્તને મૂકીને અન્ય સચિત્તને આપણે નિયમ, પરંતુ આપણને પૂજાના ઉપકરણમાં સર્વ સચિત્તની છૂટ–આ પ્રમાણે સમ્યકત્વમૂલ બાર વ્રતને સ્વીકાર કરીને ઘરે જઈ તે દંપતિ પિતાની સમસ્ત લક્ષ્મીને વ્યય કરવા લાગ્યા. પછી દશમે દિવસે બધું ધન વાપરીને શ્રેષ્ઠિ નિશ્ચિત થઈને સુતો એવામાં રાત્રે લક્ષ્મીએ આવીને તેને કહ્યું કે --“હે વત્સ ! હું તારે ઘરે રહી છું. તારાં પુણ્યરૂપ દામ (દેરી)થી બંધાએલી હું હવે
ક્યાંય પણ જવાને સમર્થ નથી તને વિધ્ર પ્રાપ્ત થયા છતાં પુણ્યને પ્રભાવથી તેનો વિલય થઈ ગયો. પુણ્ય એ ખરેખર! શંખલા (સાંકળ) સમાન છે અને લક્ષમી એ મર્કટી સમાન છે. તે સાંકળથી બંધાએલ ચંચલ છતાં ક્યાં જઈ શકે તેમ છે?
એકદા તે લક્ષમીને પણ સુપાત્રે વાપરી, ઘરને ત્યાગ કરી અને જ્ઞાતિવર્ગથી મુક્ત થઈ મસ્તક પર જિનપૂજાને ખુમચે લઈને ધાર્મિક અને સાક્ષાત્ પુણ્યના સમૂહ સમાન તે શ્રેષ્ઠિ નગરની બહાર નિકળ્યો અને જેટલામાં નગરના મુખ્ય દ્વાર આગળ આવ્યા તેટલામાં તે નગરના અપુત્રીયા રાજાનું અકસ્માત્ મરણ થયું એટલે અધિકારી જનોએ પાંચ દિવ્ય તૈયાર કર્યા અને તે પાંચ દિવ્યએ પણ તેજ શ્રેષ્ઠિને સામ્રાજ્ય આપ્યું એટલે તે બોલ્યા કે –-રાજ્યને લાયક નથી અને મારે અભિષેકથી સયું. એવામાં દિવ્ય વાણું થઈ કે --“હે ! તારું ભાગ્ય મેટું છે. માટે તેને પ્રતિષેધ (ન કાર) ન કર, કારણ કે ભવિતવ્યતા અન્યથા થવાની નથી એટલે શ્રેષ્ટિએ કહ્યું કે--જે એમ હોય તે મારું વચન સાંભળે --પ્રથમ શ્રી જિનબિંબને અભિષેક
