________________
૧૩૬
અભાવથી અહીંના લેકે પ્રાયઃ આવા હશે. બીજું કંઈ કારણ તે જણાતું નથી.” એમ કહીને ગુરૂએ તે પ્રતિ પુરૂષને પાંચ પાંચ દિવ્ય વસ્ત્રો અપાવ્યાં અને પ્રત્યેક સ્ત્રીને સુવર્ણના બે ટકા સહિત સાડી અપાવી.
આ પ્રમાણે મેઘની જેમ લોકોની આશાને પૂરણ કરતાં તે અનુક્રમે પત્તનની પાસે જઘરાલ મહાપુરમાં આવ્યા. ત્યાં પ્રથમથી જ તપાગચ્છના શ્રી સેમપ્રભસૂરિ હતા. તેમને મળવાને તેઓ નગરમાં ગયા. ત્યાં અત્યુત્થાન અને આસન પ્રદાન વિગેરેથી તેઓએ તેમને બહુ સત્કાર કર્યો. એટલે તેમણે કહ્યું કે – હે ગુરે ! તમે આરાધવા લાયક છે કે જેમની આવા પ્રકારની ક્રિયા છે. એટલે સમપ્રભસૂરિ બોલ્યા કે – હે પ્રભો ! અમારી શું પ્રશંસા કરે છે ? ધન્ય તે તમે છો, કે જેના આધારે જિનશાસન જ્યવંત વતે છે. આ પ્રમાણે પ્રીતિપરાયણ થઈને જેટલામાં તે પરસ્પર વાતચીત કરે છે, તેવામાં તે શાળાની અંદર જે કૌતુક થયું તે સાંભળે–એક સાધુની સિદ્ધિકાને કોઈ ઉંદરે વિનાશ કર્યો. એટલે તે મુનિએ ગુરૂની પાસે આવીને પિકાર કર્યો. તે વખતે શ્રી જિનપ્રભસૂરિએ શાળામાં રહેલા બધા ઉદરોને બે લાવ્યા, એટલે તે હાજર થયા, અને મુખ ઉંચે કરી તથા હાથ જોડીને ભયભીત એવા તે શિક્ષાપાત્રની જેમ વિનીત થઈને ગુરૂની આગળ ઉભા રહ્યા. એટલે આચાર્ય બાલ્યા કે – હે મૂષકે ! સાંભળે, તમારામાં જે અપરાધી હોય, તે રહે અને બીજા બધા ચાલ્યા જાઓ તથા સ્વેચ્છાએ ફરે ! આ પ્રમાણે તેમનું વચન સાંભળીને બધા ઉંદરે ઉતાવળે પગલે કુદકા મારીને ચાલ્યા ગયા અને માત્ર એકજ ચેરની જેમ આગળ ઉભો રહ્યો. એટલે તેને પણ આચાર્યે કહ્યું કે
