________________
૨
आराहणापणगं (५) सज्झायसलिलनिवहं झरंति जे गिरियड व्व तद्दियहं । उज्झायाण य ताणं भत्तीए अहं पणिवयामि ॥२८७||
जे कम्मखयट्ठाए सुत्तं पालैंति सुद्धलेसिल्ला | न गणेति निययदुक्खं पणओ अज्झावए ते हं ॥२८८। उज्झायाणं तेसिं भदं जे नाण-दसणसमिद्धा । बहुभवियबोहिजणयं झरंति सुत्तं सयाकालं ||२८९||
अज्झावयस्स पणमह जस्स पसाएण सव्वसुत्ताणि । नज्जति पढिज्जंति य पढमं चिय सव्वसाहूहिं ||२९०|| उवझायनमोक्कारो कीरंतो मरणदेसकालम्मि | कुगइं रुंभइ सहसा, सोग्गइमग्गम्मि उवणेइ ॥२९१|| उवझायनमोक्कारो लाभं बोहीए कुणइ कीरंतो । तम्हा पणमह सव्वायरेण अज्झावयं साहुं ॥२९२|| उवझायनमोक्कारो सुहाण सव्वाण होइ तं मूलं । दुक्खक्खयं च काउं जीवं ठावेइ मोक्खम्मि ||२९३||
