________________
યોગસાર પ્રકરણ/પ્રથમ પ્રસ્તાવ/શ્લોક-૩૪-૩૫
૪૧
આજ્ઞાનું કાંઈક આરાધન કરતા હોય છતાં પ્રમાદને વશ ભગવાનની આજ્ઞાનું જેટલું વિરાધન કરે છે તેટલાં દુઃખોને પ્રાપ્ત કરે છે.
આનાથી એ ફલિત થાય કે સ્વભૂમિકા અનુસાર સંયમમાં ઉદ્યમ કરનાર સાધુ કે સ્વભૂમિકા અનુસાર દ્રવ્યસ્તવમાં ઉદ્યમ કરનાર શ્રાવક પણ પ્રમાદને વશ થઈ જેટલા અંશમાં શક્તિ છતાં ભગવાનની આજ્ઞાનું પાલન કરતા નથી પરંતુ સેવાતાં અનુષ્ઠાનોમાં દોષો સેવે છે કે સ્વમતિ અનુસાર ભગવાનનાં વચનો યથાતથા યોજન કરે છે અને તેના દ્વારા જેટલા પ્રમાણમાં ભગવાનની આજ્ઞાની વિરાધના કરે છે તેટલી કદર્શના પામે છે. જેમ સાવદ્યાચાર્ય આજ્ઞાની આરાધના દ્વારા સંસાર પરિમિત કરી એકાવતારી બન્યા છતાં ઉત્સૂત્રભાષણ કરીને ભગવાનની આજ્ઞાની વિરાધના કરી તો અનંત સંસારના પરિભ્રમણની પ્રાપ્તિ થઈ. ||૩૪||
અવતરણિકા :
ભગવાનની આજ્ઞાના પાલનથી કઈ રીતે મોક્ષની પ્રાપ્તિ થાય છે તે સ્પષ્ટ કરે છે
-
શ્લોક ઃ
सदा तत्पालने लीनैः परमात्माऽऽत्मनाऽऽत्मनि । सम्यक् स ज्ञायते ज्ञातो मोक्षं च कुरुते प्रभुः ।। ३५ ।।
શ્લોકાર્થ ઃ
સદા તેના પાલનમાં=ભગવાનની આજ્ઞાના પાલનમાં, લીન એવા મહાત્માઓ વડે આત્મામાં આત્મા વડે તે પરમાત્મા સમ્યક્ જણાય છે અને જ્ઞાત એવા તે પ્રભુ=આત્મામાં જ્ઞાત એવા તે પરમાત્મા, મોક્ષને કરે છે. II૩૫II
ભાવાર્થ:
આત્મા વીતરાગભાવથી વાસિત થાય તેવા પ્રકારની મન-વચન-કાયાની ઉચિત પ્રવૃત્તિઓ સત્વના પ્રકર્ષથી કરવી તેવી ભગવાનની આજ્ઞા છે. જે સાધુઓ કે
