________________
(२६)
+ सिद्धान्तसार
कंदप्पिएसु देवताए उववत्तारो नवंति. तेहिं तेसिं हिसेसं तंचेव, णवरं पलिनवमं वाससहस्स मजाहियं विई.॥
अर्थः-सेए संसारिक जीव गाणगाम नगरादि जा० यावत् सण सनीवेसने विष प० प्रवर्जित स श्रमण तपना करणहार ज० होय, ते केवा होय तं ते कहे:-कंग कंदर्प-कथाना करणहार, कु० श्चेष्टाना करणहार, मोग मुखारी नाना विधना अपशब्दना बोलणहार, गि गीत करी रमण- करवू जेने प्रिय डे अने न जेनो स्वन्नाव नाचवानो के, ए पूर्वे कह्या ते तेवा वि० विदारे वि० विचरताथका ब० घणा वर्षलगी सारा सामान्य चारित्रपणुं पा० पाळे, पाळीने त पूर्वे कह्यां ते स्थानक प्रत्ये अशा गुरु आगळ आळोव्यां नथी तथा अप्प० पमिकम्यां नथी, एवा साधु का काळने अवसरे का काळ करीने जा उत्कृष्टा श्राघा जाय तो सो सौधर्मनामे प्रथम देवलोकने विष कं० कंदर्प हाश्य कोतकना करणहारा दे० देवताने विषे देवतापणे न० नत्पात सन्याने विषे उपजे. ते त्यां तेनी स्थिति से शेष बोल पूर्वनीपेरे जाणवा, पण पण एटलुं विशेष प० एक पस्योपम अने वा एक हजार वर्षना आयुष्यनी विस्थिति कही, पण तेमने श्राझाना श्रणयाराधक कह्या.
वळी परिव्राजक-तापस वीतरागनी श्राझाबाहार बे, अने ते करणी करीने देवलोकमां जाय बे, ते पाठ लखोए बीए:
सेजेश्मे गामागर जाव सणिवेसेसु परिवायगा नवंति तंजहाः-संखा जोगी कविला जिउच्चा हंसा परमहंसा बहुउदगा कुधिवा कण्हपरिवायगा. तब खलु श्मे अह माहण परिवायगा नवंति तंजदा:-कन्देय करकंटय अंबमेय परासेर कन्हे दीवायणे चेव देवगुत्तेय णारखे ७. तब खलु श्मे खत्तिय परिवायगा नवंति तंजहाःसीलाई ससिहरे णगाइ नग्गई तियविदेहे राया रामे वखे
