________________
(४०१)
+ सिद्धान्तसार
अर्थः-से ते नि साध साधवी गा ग्रहस्थीना घरना उ० छारना नाग (बारणां ) कं० कंटक शिखाए करी प० ढांक्युं पे० देखीने जर त्यां रहेवाने जे ग्रहस्थ- घर होय, तेनो पुरा पहेलां उम् अवग्रह श्राज्ञा श्रणु श्रणजाएया विना एटले के, तेन कने अणुज्ञा माग्या विना अप० वण पमिलेह्यां अप्प० वण प्रमाज्या नोग्य ते बा. रणु उघामे नही. पण ते घरने विषे प्रवेश करे नही. नि ते घरथी निकले नहीं. ते ते ग्रहस्थनो पुरा पहेला 30 अवग्रह अणु तेनोकने अनुज्ञा मागीने प० पमिलेहो पमिलेहीने प० प्रमार्जी प्रमार्जीने त तेवार पली संग संजति जयणाथी श्र० ते बारj उघामे. प० ते घरने विषे प्रवेश करे. णि ते घरथी निकले.
नावार्थः-शहां एम कडं के, साधु विना श्राझाए कंटकबोधीया नाम फलसो उघामे नही, विना पमिलेह्यां तथा विना पुंज्यां पाउँ दे नही, तथा उघामे नही; पण आज्ञा लश्ने पमिलेहो पुंजीने वासे उघामे. ए शाख कही. जेम कांपो चुलीश्रा सहित, तेम कमाम अजयणाए तो सर्व स्थान के हिंसा थाय परं जयणाए खोलवा वासवानी विधि कही. विधि ते आझा. एमां जे पाप परुपे तेने शास्त्र रहश्यना अजाण जाणवा.
तेवारे तेरापंथी कहे जे के " जांपो नथी, त्यां तो कंटकबोधीया कह्या ले ते कांटानो ढेरो बे. जो जांपो होय तो, “ फलोह ” एवो शब्द कहेवो जोइए.” तेनो उत्तर. हे देवानुप्रीय ! कांटाने शुं पुंजीए? हां तो जीवघातनुं स्थान यंत्रन ले. ते यंत्र (चुलियानी) विधि कहो. वली कांपानुं नाम फली शब्द कहे जे ते मृषा जाणवू; कारणके श्री अनुयोगद्वार सूत्रमा एवी गाथा कही बे. ते गाथाः
पुत्ववमस्वामङ्गुया, फलिद नुया दुहि घवियनिघोसा सिरिवबंकियवसा, वंदामिजिण चनविसं ॥
ए गाथामां एम कयुं के, “फलिह जुया" अर्गमा सरखी .
