________________
सिद्धान्तसार.
( १०७ ) पणामां बताव्या. हवे जुन ! हाथी घोमाने आागल पण पोषतो हतो, राणीने पण पोषतो हतो ने खजानामां पण नाखतो हतो. ए त्रण काम तो आागल ज्यारे नास्तिक मतमां ( मिथ्यातपणामां) हतो त्यारे पण करतो हतो ने पहेलां परलोक, पुन्य पाप नहोतो मानतो तेवारे दान न देतो देखाय ते. तेथी चित्तप्रधाने केशी श्रमण मुनिराजने क के, दे स्वामी ! तमे प्रदेशीराजाने समजावो तो समण, माण, जि. हुकने जिंका सोहेली मले. ए लेखे पहेलां निखारोने दान नहोतो देतो एम जणाय बे. ए काम तो राजाप्रदेशीए धर्ममां समज्या पढी कर्यु जाय बे; कारण के धनने अस्थिर जाली उदार चित्ते पांचमा गुणगणानी करणी जाण दान दीधुं छे. ते गुण जाएया विना एवं पाप केम करे ? माहा हो ते विचारी जो जो. वली आठमा व्रतमां अनर्थ दक पाप करवाना राजाप्रदेशीने त्याग बे. जो दान देवामां पाप होय तो राजाप्रदेशी धर्ममां समज्या पठी पाप केम करे ? हाथी घोमाने पोषवा, राणीने पोषवी ने खजानामां धन नाखवुं, ए त्रण कामतो
गल पण करतो हतो, अने एतो अर्थ- पापमां बे; पण दान देवामां पाप होय तो, राजाप्रदेशी धर्ममां समजीने ए अनर्थादं पाप जासीने नवं केम करे ? ए जालीने अनर्थदम पाप करे तो तेनुं श्रग्मुं व्रत केम रहे ? माया हो ते वोचार जो जो.
तुं
वली पलांथीज केशी श्रमण मुनीराजे कथं के, हे प्रदेशीराजा ! मलिक या मत. तेवारे राजाप्रदेशीए कयुं के, हुं श्रमण, ब्राह्मण, मागता निखारीने दान दश; लीधां व्रत चोखां पालीश छाने रमकि थइश नही. ए वे बोल केशीश्रमण मुनीराजना मोढा आगल रुबरुमां कह्या; पण केशीभ्रमण मुनीराजे तेने वज्यों नहि. तमे देतु द्रष्टांन्त कुयुक्ति मेलवीने लोकोना हृदयमांथी दाननो श्रद्धा काढोबो, तेम जो केश श्रमण मुनीराजनी दान देशमां पाप मानवानी श्रद्धा होत तो, अयार प्रष्टान्त गल दीधा तेम एक इष्टांन्त वली देत के.. हे लंका ! धर्म पामने आागलनुं पाप ढोमे वे तो ए दान देवानुं न
