________________
૨૦૭ પ્રરૂપણા કરનારા શાસકાર પરમષિઓ પણ મેક્ષમાર્ગના જ પ્રરૂપક હોય છે. એમનાં “વચને” નાં નામે, સંસાર સુખના આશયથી કરાતે ધર્મ પણું ઉપાદેય છે, આદરણીય છે, એકલા મોક્ષના આશયની વાત કરવી એ એકાંતવાદ છે? વગેરે પ્રરૂપણ કરવી –તે, તારક મહાપુરૂષની, એમનાં વચનેની ઘેર આશાતના કરવા જેવું છે. આત્મલક્ષી એવા સરલ
ને બુદ્ધિભેદ ન થાય એ માટે આ ટૂંકે પ્રયાસ છે. મનમાની પ્રરૂપણ કરનારાઓને અટકાવવાનો આ પ્રયાસ નથી. એમને અટકાવવાનું શક્ય નથી. એમની વાતેથી જ સુજ્ઞ કે એમને ઓળખી લેશે. આસક્તિના ગે સંસારસુખના ઈરાદે ધર્મ કરનારા વર્ગમાં પણ “ધર્મ તો મેક્ષ માટે જ થાય. આપણને ભલે સંસાર ગમે, પણ સંસાર માટે તે ધર્મ થાય જ નહિ એવી સાચી સમજ ધરાવનારા આત્માઓ છે. ત્યારે મોક્ષના ઈરાદે ધર્મ કરનારા વર્ગને સંસારનું પ્રલોભન બતાવનારા મિથ્યાદર્શન” નો ભોગ બન્યા છે. એવા ઉપદેશકેને “જિનની વાણી” કે “મહાવીરનું શાસન અચે નહિ –તે સ્વાભાવિક છે.
જે જીવોને મુક્તિ પ્રત્યે, તેના સાધન પ્રત્યે અને તેના સાધક જી પ્રત્યે દ્વેષ નથી તેવા જી જ ગુરૂદેવાદિ પૂજનાદિ સ્વરૂપ અનુષ્ઠાને સુંદર કરે છે અર્વાદ વિધિપૂર્વક કરે છે. પરંતુ જે જીવેને મુકત્યાદિ દ્વેષ છે તેવા જી મુકાત્યાદિ દ્વેષના કારણે ગુરુદેવાદિ પૂજન વગેરે
