________________
૧૫૪
તેને હા લે એ મહા વાક્યને મર્મ ભૂલી જઈ પામેલી. લક્ષમી કેવળ એશઆરામમાંજ ઉડાવી દેવી અથવા કૃપણુતા દોષથી તેના ઉપર ખોટી મમતાબુદ્ધિ રાખીને તેને કંઈ પણ સદુપયોગ ન કરે એ પણ મૂર્ખાઈ નહીં તે બીજું શું? અને જિવા પામીને પરને પ્રીતિ ઉપજે એવું પ્રિય અને પથ્ય વચન બોલવું એ મહાવાક્યને લેપી જેમ આવે તેમ જીભની લવરી કરવી એ ઉન્મત્તતા નહીં તે બીજું શું? આ ઉપર જણાવેલાં મહાવાક્યમાંજ બધા બધું સાર સમાયેલ છે. જે તેને સાર સમજીને તે મુજબ વર્તન કરે છે તેને સંસારચક્રમાં વધારે વખત રઝળવું પડતું નથી. તત્ત્વરહસ્ય સમજીને તત્વ શ્રદ્ધા નિશ્ચલ રાખી જે તત્ત્વરમણતા આદરે છે, એટલે કે જડ ચેતનને સારી રીતે સમજી લઈ સ્વચેતન દ્રવ્યમાં રહેલી અનંત અગાધ શક્તિ-સામર્થ્યની દઢ પ્રતીતિ કરી જે પિતાના આત્મા માંજ સત્તાગત રહેલી અનંત અપાર શક્તિને પ્રગટ કરવાની પવિત્ર બુદ્ધિથીજ વીતરાગ વચનાનુસાર પ્રવૃત્તિ કરે છે તે ભાગ્યશાળી ભવ્ય જનને બહુ ભવભ્રમણ કરવું પડતું જ નથી. પણ ઉપર જણાવ્યું તેથી અવળી રીતે આપમતિવડે જશ કીતિની ઈચ્છાથી કે ગતાગતિક્તાથી કે બીજા કેઈ જાતના બદલાની ઈચ્છાથી દાનાદિક ધર્મકિયા કરે છે તે મૂર્ણ આત્મહિત સાધી શકતે નથી, માટે મોક્ષાર્થી અને જે કંઈ ધર્મ અનુષ્ઠાન કરવું તે કેવળ આત્મ કલ્યાણ હેતેજ કરવું. કેમકે એવા પવિત્ર આત્મલક્ષ્યથી આત્મા નિર્મળ થાય છે અને વિપરીત લક્ષ્યથી આત્મા મલીન થાય છે, એમ સમજી વિવેકબુદ્ધિવડે વિચારી સ્વાહત આદરવું,
