________________
[૨૬] जस्सऽस्थि मच्चुणा सक्खं, जस्त अस्थि पलायणं । जो जाणे न मरिस्सामि, सेा हु कंखे सुएसिया ॥४१॥ सं. छाया-यस्याऽस्ति मृत्युना सख्यं, यस्यास्ति पलायनम् । यो जानाति न मरिष्यामि, स खलु काङ्ग्रेत श्वः स्यात् ॥४१
(ગુ. ભા.) જેને મૃત્યુની સાથે ભાઈબન્ધી હોય તે કદાચ એમ વિચારે કે-મૃત્યુને સમજાવીને પણ થોડો વખત રોકી રાખીશ, અને ધર્મ સાધન કરી લઈશ. પરતુ હે જીવ ! મૃત્યુ તો તારો કટ્ટર દુશમન છે, તે પછી “કાલે ધર્મસાધન કરીશ’ એ પ્રમાણે શા માટે “કાલન’ ભરોસે રાખી પ્રમાદમાં દિવસે ગુમાવે છે? “કાલ કોણે દીઠી છે? આવતી કાલ સુધી જીવીશ તેની શી ખાત્રી? માટે આજેજ ધર્મ કરવાને ઉઘત થા, વળી જેને મૃત્યુ થકી લ્હાણી જવાનું સામર્થ્ય હોય તે કદાચ વિચારે કે પર્વત ગુફામાં અથવા એવા કોઈ નિર્ભય સ્થાનમાં પલાયન કરી જઈશ, અને કાળના સપાટામાંથી છટકી જઈશ! પણ હે આત્મા! તારી એવી શક્તિ નથી કે તુ મૃત્યુથી બચી જાય. ક્રર કાળ ઓચિંતો છાપો મારશે ત્યારે શું કરીશ? માટે ભવિષ્ય ઉપર આધાર રાખે નહીં, અને જે ધર્મસાધન કરવાનું છે તે આજેજ કરી લે. વળી એમ જાણતો હોય કે મારે મરવાનું નથી, તો કદાચ એવી
