________________
અંધકારયુક્ત રાત્રિ જેવી અને વિશ્વાસરૂપી પર્વતને વિષે વજ જેવી માયાને હિતના અર્થીએ છોડવી જોઈએ.
લોભ सन्ति क्षमान्विता मान-मुक्ता मायोज्झिता पुनः । न ज्ञायतेऽस्ति नास्तीति, निर्लोभः कोऽपि विष्टपे? ॥१२८॥
ક્ષમાવાળા, માનરહિત અને માયાવિનાના લોકો છે પણ એવું જણાતું નથી કે લોભરહિત કોઈ જગતમાં છે કે નહિ?
अर्तिकर्तिकया लोकं,क्षोभितं लोभरक्षसा। निरीक्ष्य रक्ष्यते दक्षैः,स्वात्मा संतोषरक्षया ॥१२९।।
લોભરૂપી રાક્ષસે દુ:ખરૂપી કાતરવડે યુધ્ધ કરેલા - - ગભરાવેલા જગતને જોઈને ચતુરપુરુષો સંતોષરૂપી રક્ષાવડે પોતાના આત્માનું રક્ષણ કરે છે.
एते कषायाश्चत्त्वारः, चतुर्गतिभवाध्वनि। सध्यञ्चः सर्वथा हेयाः प्राञ्चद्भिः पञ्चमी गतिम् ।।१३०॥
પંચમીગતિ-મોક્ષ તરફ જતા પુરુષોએ ચારગતિરૂપ સંસારમાર્ગમાં સાથે આવનારા આ ચાર કષાયો સત્વરછોડવા જેવા છે.
क्षमा क्रोधाग्निपानीयं,मानाद्रौ मार्दवं पविः। माया तमोऽर्कः ऋजुताऽनीहा लोभविषामृतम् ॥१३१॥
ક્ષમા એ ક્રોધરૂપી અગ્નિ માટે પાણી જેવી છે. નમ્રતા એ માનરૂપી પર્વતમાટે વજ જેવી છે. સરળતા એ માયારૂપી અંધકાર માટે સૂર્ય જેવી છે અને નિઃસ્પૃહતા એ લોભરૂપી વિષને માટે અમૃતતુલ્ય છે.
૩૦
