________________
॥1
॥
११ सो सिरिकताइसम--विसयसुह निन्जरं अणुहवंतो, वोल काळ मन्नमिवासरे पल्विनाहो सो.-२१शनिययबळेण सणेओ-समीवदेसंतराई दणिउमणो, पल्लीन निग्गयो सोवि तेण सहिं समुच्चलियो १३ हंतव्वगाभबाहिं-कमवसरोवरतडंनि सहसत्ति, आनोइओ वरधणू-तेणावि इमो ततो दोवि.-१४ पढमघणसलिअधारासमूहसित्त व्व मस्थळानोगा, नववधपून्निमा--चंदकंतिणो विम्हकुमुय व्व; ---२१५ किंधि अणक्खेयं दाहपसम मुवगया रोविलं लग्गा, संविओ य कुमारो --वरधणुणा सुहनिसन्योय. २१६ परिपुदो कुमरो सुहय-कहसु किं ते मम प्परोक्खंमि, अणुहूयं तेणाविय–कहियं सव्वंपि नियचरियं. २१७ वरधणुणाविय नणियं
---कुमार सुचान ममाविजं वित्तं, तझ्या हं नग्गाहस्स-हेट्नागे तुमं विनं. २१७ छे. २११ हवे ते कुमार श्रीकांतानी साये मोजविलास करतो वखत गुजारवा लाग्यो, तेवामां अक दिवसे ते पत्रिपति पोतानुं लश्कर लइ पाखेना देशांतरो ढुंटवाने पलिथी नीकळ्या, अटले कुमार पण तेना साथे चालतो थयो. २१२-१३ त्यां जे गाम बूटवानो हतो तेनी बाहेरनां काळ सरोवरना किनारे ओचिंती तेणे वरधनु जोयो, अने तेणे पण कुमारने जोयो. २१४ त्यारे बने जणा पहेमा मेघना पाणीनी धाराओथी सींचायला मरुस्थळना माफक अने पूनमना चंद्रनी कोमुदीने पामी खोलेला उनाळाना कुमुदोनी माफक. २१५ का अवाच्य दाहशांति पामीने तेओ रोवा लाग्या. बाद वरधनुए कुमारने रोतो अटकाव्यो एटले ते शांत थइ बेगे. २१६ पछी तेणे कुमारने पूज्युं के हे सुजग, मारी गेहाजरीमां तें शुं अनुजव्युं ते कहे, त्यारे कु.मारे पोतानुं नघटु चरित्र कहीसंजळाव्यु.२१७ हवे वरधनु बोल्यो के हेकुमार, मारो वृत्तांत पण सांळो. ते करते हुं तने मना जाम हे मेलीनेपाणी जरवा गयो, एवामां मे एक मोटो तलाब जायो,
श्री नपदेशपद.
