________________
॥ ३८६ ।। ।
- धरिया मंतीए सत्त धूयाओ, जक्खाइ पढमवारा — अहिगयं से पढंतस्स ॥ १ए ॥ तो तीए नरवणो - पुरो विमुच्चरंतीए, वाराहिं दोहिं हियं - बीए ती ॥ १६ ॥ तझ्याए वाराए - तझ्याए अहिगयं च वृत्तं च, एवं वारावुड्ढी - सगार्दिपि नवलद्धं ॥ १७ ॥ तो कुविएणं रन्ना - 5वारमवि वारियं वररुइस्स, पच्छा सो गंगाए – जंतपयोगेण दीणारे.- -- ॥ १८ ॥ ठविऊण बेइ नाइ य थुट्टा देइ मज्झ गंगत्ति, कालंतरेण रन्ना- - सोउं सिहं अमञ्चस्स ॥ १५ ॥ तेणं जयिं जइ गह - पुरो इमा देइ ता वरं देव, बच्चामो य पनाए – गंगाए पनिसुर्य रन्ना ॥ २० ॥ ग्रह मंतिणा वियाले - पच्चयो नियन नो--सुजं वररुई सलिले. - ॥ २१ ॥ किंपु
समाइलो, गंगाए पचवंश तं गिरिहऊण मह जद्द न
मी. त्यां या पहेली बार सांजळीने ते शीखी सीधुं. १४-१५ तेथी त गजा आगळ बरोबर बोल्ली गइ एटले तेलीएते उच्चार्यायी वे वारमां बीजीने ते कंत्रस्थ यइ गयुं. १६ ऋण बार सांनळाने त्रीजीए शीखाने ते कही बतान्युं . एम दरेक वर वधतां घळी ओए ते कही बतायुं. १७ त्यार राजा वररुचि पर पटलो गुस्ले थयो के तेने दरवाजामां पण पेसवानी मनाइ करी. त्यारे वररुचिए गंगामांयंत्र गांठव । त्यां सोनाम्होरो राखीन ते लड़ कहेवा लाग्यो के मारी स्तुतिथी गंगाजी प्रसन्न थइ मने सोनाम्होरो आपे छे. ते वातनी कोइक वखते राजाने खबर पकी एटले तेथे मंत्रीने ते वात कही. १८ - १७ मंत्रीए कघुं के जो मारी सामे गंगा तने ते आपे तो खरी बात. माटे काले प्रजात आपले गंगा पर चाल. ते वात राजा कबूल राखी. २० पछी मंत्रीए सांज पाताना खातरीदार माणसने कछु के गंगा पर छानो बेटो रहे
श्री उपदेशपर
